Να μιλάμε «μόνο για μπάσκετ»;
Ήταν τέτοιες μέρες του 1973. Στις 11 Σεπτέμβρη εκείνης της χρονιάς οι Αμερικάνοι και το στυγερό ανδρείκελό τους, ο Πινοσέτ, διέπρατταν το ειδεχθές έγκλημα: Δολοφονία του Αλιέντε, επιβολή στυγνής φασιστικής χούντας στη Χιλή επί δεκαετίες.
Από την πρώτη στιγμή του φασιστικού πραξικοπήματος το Εθνικό Στάδιο του Σαντιάγκο μετατράπηκε σε τόπο εγκλήματος και θηριωδίας: Χιλιάδες συλλήψεις, φόνοι, βασανιστήρια στον χώρο του γηπέδου.
Ήταν εκείνες τις ημέρες που έπρεπε να διεξαχθεί ο ποδοσφαιρικός αγώνας – μπαράζ ανάμεσα στις εθνικές ομάδες της Χιλής και της Σοβιετικής Ένωσης για το ποιά θα προκρινόταν στο Μουντιάλ του 1974 στην Δυτική Γερμανία.
Ο επαναληπτικός στη Χιλή είχε οριστεί για τις 21 Νοέμβρη.
Όμως στο μεταξύ όλη η ανθρωπότητα είχε ενημερωθεί για τις σφαγές που είχαν προηγηθεί από τους πραξικοπηματίες φασίστες σε αυτό ακριβώς το στάδιο. Η εθνική ομάδα της ΕΣΣΔ διαμήνυσε ότι δεν θα έπαιζε ποτέ σε αυτό το στάδιο και κάλεσε την Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου να αλλάξει τον χώρο διεξαγωγής του αγώνα.
Η FIFA του ελεεινού (και τότε) «no politica» απάντησε ότι ο αγώνας θα γινόταν στο κολαστήριο του Σαντιάγκο και αν η Σοβιετική ομάδα δεν συμμορφωνόταν, θα αποκλειόταν από το Μουντιάλ.
Η εθνική ομάδα της ΕΣΣΔ δεν συμμορφώθηκε. Δεν νομιμοποίησε ποτέ αυτό τον χώρο σφαγής σαν τόπο αθλητικών αναμετρήσεων και το φασιστικό καθεστώς του Πινοσέτ σαν φορέα του «ευ αγωνίζεσθαι». Και αποκλείστηκε.
Ηθικό, ιστορικό, πολιτικό, κοινωνικό δίδαγμα:
Ευτυχώς υπάρχουν παραδείγματα στη ζωή που οι χώρες, οι φορείς, οι άνθρωποι, δεν «επιλέγουν να μιλήσουν μόνο για μπάσκετ» ή μόνο για ποδόσφαιρο.
Πηγή: Ημεροδρόμος
