Την τελευταία λέξη θα την πει ο λαός!
«Διακινδυνεύουν μια πολύ σημαντική παράμετρο, που είναι η εξωτερική πολιτική της χώρας, οι σύμμαχοι της χώρας, τα συμφέροντα της χώρας. Τα συμφέροντα της χώρας δεν μπορούμε να τα διακινδυνεύουμε […] άλλο πράγμα, προκειμένου να παραστήσεις τον ανθρωπιστή παραπάνω από τον άλλον, να μπαίνεις στη διαδικασία να αμφισβητείς την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Γιατί ναι, η εξωτερική πολιτική της χώρας είναι μία, όπως και κάθε χώρας, είναι μια σύνθετη άσκηση. Χρειάζεται συμμαχίες, σταθερές συμμαχίες και δεν μπορεί να υπαγορεύεται από απλουστεύσεις ή να τη βάζουμε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, για να ικανοποιήσουν κάποια κόμματα τις παρωχημένες ιδεοληψίες τους».
Ποιος τα λέει αυτά; Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Π. Μαρινάκης. Δηλαδή η κυβέρνηση. Εκτοξεύοντας για άλλη μια φορά απειλές και κατάρες εναντίον όποιου διαδηλώνει υπέρ των Παλαιστινίων και καταγγέλλει τα εγκλήματα του Ισραήλ.
Καθόλου δεν πρωτοτυπεί ο Μαρινάκης. Του ‘κλεψε άλλωστε τη δόξα ο Φλωρίδης, με εκείνο το «όποιος δεν είναι με το κράτος – δολοφόνο Ισραήλ είναι υπέρ της Τουρκίας» (σε ελεύθερη μετάφραση). Ούτε ο Νετανιάχου δεν θα μπορούσε να το πει τόσο καλά…
Για να δούμε όμως τι ακριβώς λέει ο Μαρινάκης… Η εξωτερική πολιτική της χώρας (και οι διεθνείς συμμαχίες της) είναι δεδομένη και κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητεί, γιατί έτσι υπονομεύει τα «εθνικά» συμφέροντα!
Το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί και για την οικονομική πολιτική. ‘Η την πολιτική στο Μεταναστευτικό, στην Υγεία, στην Παιδεία κλπ. Μία είναι η πολιτική της κυβέρνησης, μέσα κι έξω… Οπως και όλων των κυβερνήσεων.
Από πού κι ως πού όμως είναι θέσφατο για τον λαό η πολιτική της αστικής τάξης, της κυβέρνησης και των κομμάτων της;
Πού το γράφει ότι δεν δικαιούται να αμφισβητεί και να συγκρούεται με τις επικίνδυνες – αντιλαϊκές επιλογές του κράτους, τις συμμαχίες του με εγκληματίες πολέμου, ακόμα και τζιχαντιστές (όπως στη Συρία);
Οτι δεν μπορεί να αμφισβητεί τη συμμετοχή της Ελλάδας στη δολοφονική συμμαχία του ΝΑΤΟ, που πρωταγωνιστεί σε πάνω από 50 πολεμικές συρράξεις σε όλον τον πλανήτη, τις περισσότερες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;
‘Η με την εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, που βάζουν σε μεγάλο κίνδυνο τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας;
Κι από πού ακριβώς προκύπτει ότι η εξωτερική πολιτική μιας χώρας είναι μία και τέλος; Και δεν μιλάμε βέβαια για τις παραλλαγές της ίδιας (αντιλαϊκής) πολιτικής, που τα αστικά κόμματα σερβίρουν ως δήθεν εναλλακτική…
Τέτοιες «προσαρμογές» έγιναν και γίνονται συστηματικά, απ’ όλες τις κυβερνήσεις, χωρίς να αλλάζουν οι στρατηγικοί προσανατολισμοί μέσα κι έξω από τη χώρα. Ούτε βέβαια οι επώδυνες συνέπειες για τον λαό.
Σ’ αυτήν την πολιτική – σύμφωνα με τον Μαρινάκη – «δικαιούται» κανείς να κάνει …παρατηρήσεις και να προτείνει «διορθώσεις». «Απαγορεύεται» όμως διά ροπάλου να την αμφισβητεί. Πόσο μάλλον να παλεύει για να την ανατρέψει.
Και όποιος το κάνει, έχει «παρωχημένες ιδεοληψίες» και υπονομεύει τα συμφέροντα της πατρίδας. Το είπε και καθάρισε…
Δυστυχώς όμως για τον Μαρινάκη και τους άλλους, υπάρχουν δύο πατρίδες: Η πατρίδα της αστικής τάξης (που μόνη «πατρίδα» της είναι η εκμετάλλευση για το κέρδος) και η πατρίδα των εργαζομένων και της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας.
Γι’ αυτό στο έγκλημα της Γάζας (όπως και παντού) η αστική τάξη, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά της στέκονται στην αντίπερα πλευρά της Ιστορίας από τον λαό…
Αυτοί με το κράτος – δολοφόνο που καταδικάζει τους Παλαιστίνιους σε λιμό και θάνατο. Ο λαός στο πλευρό των σκελετωμένων παιδιών για τη σωτηρία τους και δίπλα στον εξεγερμένο λαό, που παλεύει να αποκτήσει πατρίδα…
Αυτοί αγκαλιά με τον χασάπη Νετανιάχου (όλοι τους, ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ, έχουν τουλάχιστον μία φωτογραφία μαζί του) και τα χέρια τους βαμμένα με το αίμα των Παλαιστινίων.
Ο λαός με τον δίκαιο αγώνα ενάντια στην κατοχή και στη γενοκτονία, ενάντια στην ομηρία χιλιάδων από το κράτος – δεσμοφύλακα στις απάνθρωπες φυλακές του.
Αυτοί με το ΝΑΤΟ και τους πολέμους του, την αποστολή όπλων στην Ουκρανία, τις περικοπές των ελάχιστων κοινωνικών δαπανών για τη στήριξη της πολεμικής οικονομίας, με τα 13ωρα και τους νόμους της καταστολής.
Ολα αυτά δηλαδή που υπονομεύουν τα πραγματικά συμφέροντα και τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Κάποιος πρέπει να πει λοιπόν στον Μαρινάκη ότι τα εκατομμύρια που διαδηλώνουν όλους αυτούς τους μήνες με κάθε αφορμή για «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» και ενάντια στις θηριωδίες του «συμμάχου» Ισραήλ, απαιτώντας να πάψει τώρα κάθε στήριξη και σχέση με το κράτος – μακελάρη, δεν το κάνουν για να …υποκαταστήσουν την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης.
Αλλά για να την αποκαλύψουν, να την καταγγείλουν και να την εμποδίσουν, επειδή στηρίζει τη γενοκτονία και προωθεί τη βαθύτερη εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, σε βάρος των πραγματικών συμφερόντων του λαού.
Σ’ αυτόν τον αγώνα πρωτοστατεί το ΚΚΕ και οι δυνάμεις του στο εργατικό – λαϊκό κίνημα. Οχι μόνο για μπουν εμπόδια σε επικίνδυνες εξελίξεις, αλλά για να μη μείνει στη μέση. Διαμορφώνοντας σήμερα τις προϋποθέσεις για να φτάσει ο αγώνας του λαού έως το τέλος, να μη «σκορπάει» σε ξαναζεσταμένες αυταπάτες και σε παραλλαγές της ίδιας πολιτικής.
Να δυναμώνει ο αντικαπιταλιστικός – αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός της πάλης, η σύγκρουση με την πηγή του κακού: Με το κράτος και τις δολοφονικές συμμαχίες της αστικής τάξης, με την καπιταλιστική εξουσία, μέχρι να την ανατρέψει.
Απέναντι σ’ αυτήν την προοπτική – όσο μακρινή κι αν φαντάζει σήμερα – παίρνουν τα μέτρα τους η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της, με ενσωμάτωση και καταστολή. Εχουν γνώση οι θεματο-φύλακες του σάπιου συστήματος… Αλλά την τελευταία λέξη θα την πει ο οργανωμένος και αποφασισμένος λαός!
Από τη στήλη «Σφήνες»
του Ριζοσπάστη