Ο χαρούμενος πυρόπληκτος!
Τελικά θα τα οικονομήσω. Λεφτά για τις πρώτες ανάγκες μου. Άλλα λεφτά για οικοσκευές. Κι ακόμη περισσότερα, αποζημίωση για το καμένο σπίτι. Τα σπίτια ξαναγίνονται. Το λένε όλοι. Εδώ που τα λέμε το παλιό μια επισκευή την ήθελε.
Κάτι οι δουλειές, τα ταξίδια αναψυχής –κώλο δεν βάζαμε κάτω τόσα χρόνια, οι διασκεδάσεις, πού χρόνος για ένα καινούργιο σπίτι ή την ανακαίνιση του παλιού. Ευκαιρία τώρα! Ένα καλό αρχιτεκτονικό θα βρω, άντε να συμπληρώσω και κάτι ψιλά από τις… αποταμιεύσεις μου – τι τις μάζευα τόσα χρόνια; Εν ανάγκη και κάποιο δανειάκι και να το νέο σπίτι. Δόξα τω θεώ να λέμε που δεν καήκαμε. Να ‘ναι καλά στο 112 που μας ειδοποίησαν να εγκαταλείψουμε.
Βγήκαμε στην Εθνική όπου συναντήσαμε όσους εγκατέλειπαν από τ’ άλλα χωριά. Ακούγαμε για τα εναέρια μέσα που κατά δεκάδες έσβηναν τις φωτιές και το πλήθος απορούσε:
– «Τι είναι εναέρια μέσα;»
ρώτησε μια κοπελίτσα με χείλη σαν το αιδοίο της μαϊμούς σε οίστρο.
– «Τι είναι αυτό ρε»,
έκανε ξαφνιασμένος ένας συνοδοιπόρος και πετάχτηκε μια γιαγιά:
– «Ινφλουένσερ είναι, από την Κάτω Αχαγιά»!
– «Αεροπλάνα δεν είδαμε»,
σχολίασε κάποιος (ίσως κομμουνιστής),
– «Δεν είσαι η Βλαχοπούλου να περνάνε τ’ αεροπλάνα από πάνω σου»,
του απάντησε -πολύ σωστά- ένας από τα Νιφορέικα.
Τρία 112 ακόμη και βρεθήκαμε στο Ρίο. Εκεί συναντήσαμε τους εγκαταλείψαντες από τη Ζάκυνθο, την Κεφαλλονιά και την Πρέβεζα. Ο ενθουσιασμός διάχυτος. Δεν είχαμε ούτε έναν νεκρό. Τα σπίτια – είπαμε, ξαναγίνονται!
Όλοι μαζί πήραμε την παλιά Εθνική (γλυτώνεις τα διόδια) για Αθήνα. Καταλήξαμε ότι εκεί δεν κινδυνεύαμε μιας και δεν έχει απομείνει ούτε ίχνος δέντρου. Σε απόσταση ασφαλείας από τον Εθνικό Κήπο. Στον Πειραιά! Θα βλέπαμε και την «Ελληνική Ριβιέρα».
Στο δρόμο δοξάζαμε το θεό που ήμασταν καλά. Ανάρπαστα τα κομποσκοίνια από μοναχούς συνοδοιπόρους,
Στον Πειραιά γινόταν το έλα να δεις. Είχαν φτάσει καραβιές οι εγκαταλείψαντες από Χίο και Μυτιλήνη. Προσωπικά δεν είχα δει ξανά Χιώτη ή Μυτιληνιό. Φτυστοί εμείς ήταν. Και τι λένε για τους Χιώτες δυο-δυο, αυτοί είναι χιλιάδες.
Βρήκαμε και κάτι σεισμόπληκτους εκεί ξεχασμένους δεκαετίες. Αλλά με τα κοντέινέρ τους, με κλιματισμό, τα φοινικόδεντρά τους… κούκλα! Όλοι μαζί συγκρίναμε σχέδια για τα νέα σπίτια μας. Τα σπίτια, είπαμε, ξαναγίνονται.
Κι αν αργήσουν να μας αποζημιώσουν μπορεί να ψηφίσω τους προηγούμενους που τους είχα ψηφίσει δυσαρεστημένος από τους πιο προηγούμενους κι εκείνους γιατί τους άφησα για τους σημερινούς που τότε είχα ξαναψηφίσει.
Όπως είπε και κάποιος στη τηλεόραση «Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα».
Όσο για το νέο σπίτι… πισίνα να βάλω;