Ο καθένας με τους φίλους του (και τους εχθρούς του)
Ξεσαλώνουν κυβέρνηση και πρεσβεία (του Ισραήλ), επειδή ο λαός δεν τους κάνει τη χάρη να κάνει το …κορόιδο για τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα στη Γάζα.
Θα το ‘θελαν πολύ (καλοκαιριάτικα) να αφηνόταν στην ησυχία του το κράτος – δολοφόνος να σφάζει απερίσπαστο. Χωρίς διαδηλώσεις καταδίκης της γενοκτονίας, των εκτοπισμών, του λιμού.
Χωρίς αποκαλύψεις για το προσχεδιασμένο της επίθεσης, τώρα που κορυφώνεται η σφαγή. Χωρίς να ξεμπροστιάζονται οι ευθύνες της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων που στηρίζουν το Ισραήλ.
Κούνια που τους κούναγε…
Και αφού (650 μέρες τώρα) δεν έπιασε η κατασκευασμένη προπαγάνδα για το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», άρχισαν άλλο τροπάρι: Οποιος διαδηλώνει υπέρ της Παλαιστίνης είναι αντισημίτης και ρατσιστής!
Οπότε, στην …πυρά του αντιρατσιστικού νόμου! Αυτού που ψήφισαν ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και τον διατήρησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορείς να πεις… Εβλεπαν μπροστά (όλοι) οι αρχιτέκτονες της «στρατηγικής σχέσης» με το Ισραήλ.
Τι είναι όμως αυτό που τους ενοχλεί πραγματικά;
Οτι ο λαός βάζει στο στόχαστρο την πολιτική του Ισραήλ, που είναι πυλώνας των ευρωατλαντικών συμφερόντων στην περιοχή και στρατηγικός σύμμαχος των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ. Που κάνει τη βρώμικη δουλειά στην περιοχή για τα συμφέροντα των Ευρωατλαντικών απέναντι στους ανταγωνιστές τους.
Πώς αλλιώς θα χαραχτεί ο χάρτης της «Νέας Μέσης Ανατολής»;
Πώς θα προχωρήσουν τα σχέδια των εμπορικών και ενεργειακών διαδρόμων (από τη Ινδία μέχρι τη Μεσόγειο) που ανταγωνίζονται αυτούς της Κίνας;
Πώς αλλιώς θα αποδυναμωθούν οι «εταίροι» Κίνας και Ρωσίας στην περιοχή;
Οπως είχε πει και ο Γερμανός καγκελάριος (για την επίθεση στο Ιράν):
«Aυτή είναι η βρώμικη δουλειά που κάνει το Ισραήλ για όλους μας».
Ποιος; Ο Μέρτς! Που τώρα «απειλεί» να διακόψει τα πολεμοφόδια προς το Ισραήλ, επειδή τον έπιασε …«κρίση ανθρωπισμού». Πόσο πιο ξεδιάντροποι να γίνουν οι ιμπεριαλιστές!
Τι ακόμα τους ενοχλεί;
Οτι ο λαός με τους αγώνες του βάζει στο στόχαστρο την κυβέρνηση και τις ευθύνες της στο ξέπλυμα της σφαγής. Οτι διαδηλώνει για «καμία εμπλοκή» της χώρας στο έγκλημα, καμία στήριξη στο κράτος – δολοφόνο.
Το είπε και ο Φλωρίδης (σε ελεύθερη μετάφραση): Συκοφαντούμε το κίνημα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, για να υπερασπιστούμε τη στρατηγική σχέση με τον σύμμαχο Ισραήλ.
Τι κερδίζει όμως ο λαός από αυτήν τη «σχέση»; Απολύτως τίποτα! Μόνο χαμένος βγαίνει.
Κερδισμένα βγαίνουν τα μονοπώλια, με τις ενεργειακές (και άλλες) συνεργασίες τους, που καταλήγουν να πληρώνει πανάκριβα το ρεύμα και τα καύσιμα ο λαός.
‘Η με τις συμπράξεις τους στην πολεμική βιομηχανία, που βάζουν τους εργαζόμενους να φτιάχνουν όπλα, σήμερα για την εξόντωση άλλων λαών, αύριο για τη δική τους.
«Στρατηγική σχέση» του κεφαλαίου και του κράτους του με όφελος για τους λαούς ούτε υπήρξε, ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει… Τελεία και παύλα.
Αυτά τα συνθήματα, ο αγώνας με αυτό το περιεχόμενο, ενοχλούν. Και γι’ αυτό προσπαθούν να τον διαστρεβλώσουν, να τον φέρουν στο γήπεδό τους και στα μέτρα των άθλιων προσχημάτων τους, που έχουν προ πολλού καταρριφθεί.
Να τον συκοφαντήσουν και να βρουν πάτημα καταστολής, αξιοποιώντας και όσους αυθαίρετα ταυτίζουν τον λαό με το κράτος του Ισραήλ.
Οσους κάνουν πως δεν βλέπουν και δεν ακούνε τις φωνές διαμαρτυρίας (πρώτα απ’ όλα των κομμουνιστών του Ισραήλ), που σε συνθήκες άγριας τρομοκρατίας και καταστολής ορθώνουν ανάστημα μέσα στην καρδιά του κτήνους, του κράτους – δολοφόνου.
Που τιμούν το διεθνιστικό τους καθήκον, καταγγέλλοντας μέσα στην ίδια τους τη χώρα τα εγκλήματα του κράτους και της κυβέρνησης του Ισραήλ, διαδηλώνουν την αλληλεγγύη τους στους Παλαιστίνιους και στον αγώνα να αποκτήσουν πατρίδα!
Η σημασία που έχει το παράδειγμα και η στάση τους ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια του Ισραήλ…
Ας αλλάξουν λοιπόν πλευρό οι ξεπλυματίες του κράτους – δολοφόνου. Οι αθλιότητές τους δεν περνάνε. Ο λαός μας στέκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και με αυτά τα κριτήρια «διαλέγει» φίλους και εχθρούς, εντός και εκτός συνόρων.
Οσο η κυβέρνηση, αστικά επιτελεία και λοιποί διαλέγουν τους δικούς τους, με βάση το «χρώμα του χρήματος», τα μονοπωλιακά συμφέροντα, τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Πηγή: Ριζοσπάστης