Το άδειο στομάχι δεν σηκώνει λόγια
«Το παρακάτω κείμενο μπορεί να γράφτηκε τον Απρίλη του ’12, αλλά στην ταξική κοινωνία που ζούμε, είναι ύστερα από τόσα χρόνια διαχρονικό κι επίκαιρο, επειδή η αστική τάξη δεν έχει αλλάξει σκοπό ύπαρξης. Όλα για το κέρδος.
Το μόνο δίλημμα είναι: Ή με το Κεφάλαιο ή με τον Εργάτη.»
«Καλά κι ευοίωνα έκλεισε ο 19ος αιώνας για τη «Νέα Τάξη» πραγμάτων της εποχής.
Οι αστοί εδραιώθηκαν στην εξουσία ανατρέποντας τους φεουδάρχες, τη σκαπούλαραν ξώφαλτσα, λόγω απειρίας των Κομμουνάρων, στην Κομμούνα του Παρισιού, έχτισαν τα εργοστασιάκια τους, τις Τραπεζούλες τους, κι έναντι πινακίου φακής αγόραζαν την εργατική δύναμη των εργατών αυγαταίνοντας τα πλούτη τους, ελπίζοντας ότι η εμφάνιση στο προσκήνιο της Ιστορίας των Μαρξ και Ένγκελς θα πέρναγε απαρατήρητη.
Μπήκε στο μεταξύ κι ο 20ος αιώνας, θαρραλέος , ορμητικός με όνειρα πολλά. Έγινε το 1905 η πρώτη απόπειρα να στείλουν οι «ξεβράκωτοι» τον Τσάρο της Ρωσίας αδιάβαστο κι η εργατιά άρχισε και τους ζόριζε.
Έστειλαν τότε οι αστοί κάτι ρεφορμιστές μπας κι ανακατέψουν την τράπουλα, αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα.
Μαζεύτηκαν τότε καμιά 15αριά νομάτοι, συλλογίστηκαν και είπαν:
«Ρε αδέλφια, σαν πολλοί δεν μαζεύτηκαν; Να κάνουμε ένα γενικό πόλεμο να σκοτωθούν καμπόσες χιλιάδες από δαύτους κι όσοι πομείνουν να δουλεύουν και για αυτούς που σκοτώθηκαν. Έτσι θα μας μείνει το φαί τους.»
Και ξεκίνησε ο Ά Παγκόσμιος Πόλεμος και να δεις στην αρχή που τα πράγματα πήγαιναν κατά πως τα είχαν σχεδιάσει.
Μόνο που να, ήταν κάτι διαβαστερά παιδάκια ρούσικα, μουστάκες και γένια που είχαν καταλάβει το μαρξισμό πιο καλά κι από τον ίδιο το Μαρξ και δε μάσαγαν περί ρεφορμισμός και τα τοιαύτα, περί δήθεν σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, πράγμα το οποίον στενοχώρησε τα μάλα τους αστούς από τη Δύση μέχρι την Ανατολή και από το Βορρά μέχρι το Νότο,
καθόσον μια ωραία πρωία έδωσαν μια κλωτσιά στον ευτραφή πισινό του κυρ-Κερένσκι και τον έστειλαν να δώσει συνέντευξη στους ιστορικούς του μέλλοντος.
Του άρπαξαν τη ματζαδούρα από το στόμα και τη μοίρασαν στους προλετάριους και τη φτωχή αγροτιά. Και άπαξ και την ταρατσώσει καλά ο μπατίρης κι αρχίσει να σκέφτεται ποιος ήταν και τι μπορεί να γίνει, να δεις που μέχρι τον Χίτλερ μπορεί να συντρίψει.
Ποιος Χίτλερ και πράσσειν άλογα. Μπορεί να στείλουν τον Γκαγκάριν και την Βαλεντίνα Τερέσκοβα για μια βόλτα στο φεγγάρι να δουν τον κόσμο από ψηλά, να τους βλέπουν από κάτω οι Αμερικάνοι και να σκάνε από το κακό τους.
Έχοντας χορτάσει οι πρώην πειναλέοι και βλέποντας το κάθε σήμερα καλύτερο από το χτες δεν αντιλήφθηκαν ότι όσοι αστοί του τσαρισμού δεν είχαν πάει εις τους Παρισίους και τας Νέας Υόρκας, είχαν κρυφτεί στο Κόμμα των Μπολσεβίκων φορώντας το πανωφόρι της επανάστασης κι έκαναν τους επαναστάτες ειδήμονες.
Όμως ο Λαός σαν περνάει καλά χαλαρώνει τα μέτρα επαγρύπνησης
Εργασία (και κατοικία) εξασφαλισμένη, Δωρεάν Παιδεία υψηλών προδιαγραφών το ίδιο, Υγεία το ίδιο, σύνταξη εξασφαλισμένη μακριά από ομόλογα, μπαλέτα Μπολσόι και Κίροφ, αθλητισμός κι ελεύθερος χρόνος για όλο το λαό.
Κάπως έτσι διαβιούντες δεν έδωσαν τη δέουσα προσοχή στα «πανωφόρια». Τέλος πάντων περισσότερα γι’ αυτήν την περίοδο άλλη φορά, δεν είναι της παρούσης.
Στο μεταξύ στη Δύση ξεσηκώθηκαν οι εργάτες:
«Γιατί μόνο αυτοί κι όχι και μεις;»
Και να που ζήταγαν αυξήσεις και ΙΚΑ και οχτάωρο και άδειες γονικές και τα ρέστα. Κι ανάγκασαν τους 15 – περίπου – κουμανταδόρους να τα παραχωρήσουν για να μην έχουν κι αυτοί την τύχη του Τσάρου Νικολάου του Β’, Θεός σχωρέστον. Παστρικές δουλειές – ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Ούτω πως προϊούσης της Ιστορίας, έγινε στην Ελλάδα το Πολυτεχνείο και μετά λίγα χρόνια οι πιο πολλοί από τους «Πρωταγωνιστές» ανερριχήθησαν εις θώκους υπουργικούς, έγιναν Γραμματείς και Φαρισαίοι κι έκαναν προγούλια και κοιλιές και κάτι σβέρκα πιο χοντρά κι από τις ιερές αγελάδες του Ήλιου στη Θρινακία πριν τις φάνε οι άντρες του Οδυσσέα.
Απέκτησαν και κάτι βιβλιάρια καταθέσεων στις Τράπεζες της Ελβετίας πιο χοντρά από το βιβλίο με τις αμαρτίες μου, έφαγαν και τις οικονομίες του κόσμου στο Χρηματιστήριο και μετά έδιναν δάνεια στους μεν, λαμβάνοντες μίζες από τους δε.
Κι επειδή κανένας δε λέει όχι στα πιο πολλά, σκέφτηκαν να χοντρύνουν τις μπίζνες για να πάρουν κι άλλες μίζες.
Οι χαριστικές συμβάσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, οι φοροελαφρύνσεις, οι φοροαπαλλαγές, οι κρατικές επιχορηγήσεις στους αναξιοπαθούντες τραπεζίτες και τους εφοπλιστές που τους απέφεραν μέχρι τότε τα προς το ζην αποδείχτηκαν φραγκοδίφραγκα.
Κι όταν ο Στρος Καν τους έκλεισε το μάτι, αυτοί φάνηκαν πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν για πολλοστή φορά την εγχώρια και διεθνή πλουτοκρατία.
Και τώρα κόβουν και ξανακόβουν μισθούς, συντάξεις, λεφτά από την Υγεία, την Παιδεία, την Κοινωνική Πρόνοια, τα ΑμΕΑ, απ’ όλον τον κόσμο.
Φορολογούν πέντε φορές το ίδιο σπίτι, φορολογούν τις αγριάδες και τα κακοχώραφα, με τέτοιο τρόπο που εκθέτουν τους παλιούς αντικομουνιστές συνοδοιπόρους τους, οίτινες κραύγαζαν ότι:
«Θα έρθουν οι κομμουνιστές να σας πάρουν τα σπίτια, τα χωράφια και τις γυναίκες.»
Σήμερα τα σπίτια και τα χωράφια τα παίρνουν οι Τράπεζες, ενώ τις γυναίκες τις έχουν καταδικάσει στην ανεργία – «όταν δεν έχεις ν’ αγοράσεις ψωμί για τα παιδιά σου τη γυναίκα του γείτονα θα προσέξεις, ρε πανηλίθιοι;»
Κι επειδή πληθαίνουν οι άνεργοι, οι άστεγοι κι οι πεινασμένοι οργανώνουν συσσίτια ελεημοσύνης, τολμώντας να τα συγκρίνουν με τα συσσίτια της ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗΣ του ΕΑΜ στην Κατοχή.
Άμετε στο χίλιο το διάολο, κερατάδες. Αγωνιούν για την φτώχεια, νοιάζονται για την 48ωρη απεργία των ναυτεργατών, λες και τον υπόλοιπο χρόνο η φτωχή αγροτιά κι ο επιβάτης των νησιών είχαν λύσει τα προβλήματά τους.
Ο φταίχτης είναι γνωστός, είναι αυτός που θα έπαιρνε τα σπίτια και τις γυναίκες του κόσμου, το ΚΚΕ.
Γι αυτό και μόνο τις τελευταίες πέντε μέρες, όπως μας πληροφορεί ο Κυριακάτικος Ριζοσπάστης έχουν παρελάσει από τα τηλεοπτικά πάνελ 147 εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης και των φερεφώνων της και φώναξαν κι έναν εκπρόσωπο από το ΚΚΕ, έτσι για να δείξουν πόσο μεγαλόψυχη είναι η αστική δημοκρατία τους.
Ο Νίκος Τσιφόρος δεν τιμήθηκε με κάποιο βραβείο, ούτε και ‘τιμάται’ από σχολεία ή κρατικοδίαιτους πολιτιστικούς συλλόγους για την προσφορά του στα γράμματα, είπε όμως πολλά, μη όντας κομμουνιστής.
Κάπου στη Μυθολογία του γράφει:
«Το άδειο στομάχι δεν σηκώνει λόγια.»
Απλά, προσθέτω εγώ:
«Γουργουρίζει από την πείνα μ’ ένα θόρυβο που μοιάζει με γέμισμα όπλου έτοιμου να επιτεθεί.»
Με τη συμμετοχή του στους μαζικούς κοινωνικούς αγώνες με το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΥ, την ΟΓΕ, το ΜΑΣ. Με την ψήφο του στο ΚΚΕ. Καμιά ψήφος χαμένη. Για να έχουμε δικαίωμα στο όνειρο.
Μην τους αφήσετε σε χλωρό κλαρί. Χαλάστε τους τα σχέδια. Με το ΚΚΕ για τη Λαϊκή Εξουσία, για το Σοσιαλισμό.»
