Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά!

«Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή, μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι»

Πόσο επίκαιρος ακούγεται σήμερα ο στίχος του Ν. Γκάτσου στο «Δίχτυ».

Άλλωστε είναι κοινώς αποδεκτό να τα έχουν πει όλα, πριν από εμάς, οι ποιητές και τα τραγούδια.

Κάθε φορά που ο λαός, αγανακτισμένος και θυμωμένος από τη βαρβαρότητα που του προσφέρει το άγριο και εκμεταλλευτικό σύστημα, προσπαθεί να σηκώσει ανάστημα, πάντα οι καπιταλιστές του έχουν ετοιμάσει ένα καλοδουλεμένο δίχτυ-παγίδα, κρατώντας τον δέσμιο υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, πανσπερμίες δήθεν ανεξάρτητων, πολλοί δε αναβαθμισμένοι μετά την πολιτική αγρανάπαυση, τους ετοιμάζουν και τους λανσάρουν σαν το νέο που θα σαρώσει τη σαπίλα του συστήματος!

Ποιου συστήματος; Αυτού που θήτευσαν και έκοψε τη ζωή στη μέση, μια και έχουν κοινή πολιτική θέση, ως μέρους του καπιταλιστικού συστήματος.

Μισή δουλειά, μισή Υγεία, μισή Πρόνοια, μισή Παιδεία!

Έτσι συμβαίνει παραμονή εκλογών.

Όταν ζορίζονται οι καπιταλιστές, αναμασούν το πολιτικό τους προσωπικό, το μακιγιάρουν, το ανεβάζουν στην πασαρέλα.

Αν χρειαστεί να δείξουν και μπούτι, η αστική τάξη θα τους βάλει να το κάνουν.

Έτοιμο το δίχτυ, ζυγιασμένο, με όλων των ειδών τα μάτια, τα αγκίστρια, τα δολώματα, τα βαρίδια και τους φελλούς.

Έτοιμο να ψαρέψει σε δύσκολους καιρούς, κάνοντας μαλάγρα, ρίχνοντας στον αφρό όλες τις υποσχέσεις.

«Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά
που είναι γραμμένα σ’ επτασφράγιστο κιτάπι
άλλοι το λεν του κάτω κόσμου πονηριά…»

Ναι, έτσι είναι! Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά!

Έρχονται από πολύ μακριά, τόσο όσο και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Υπηρέτες σε κάθε εποχή,

«που είναι γραμμένα σ’ επτασφράγιστο κιτάπι».

Μα όταν περνάνε απ’ τα σπίτια της εργατιάς σπέρνουν, χρόνια τώρα, πόνο, δυστυχία, φτώχεια, εξαθλιώσει και αίμα.

Αυτά τα δεδομένα παιδιά της αστικής τάξης «κολεγιάζουν» σαν τις ύαινες και βγαίνουν στην ώρα τους, πότε διαφωνώντας και πότε συμφωνώντας, πότε γαυγίζοντας και πότε σφυρίζοντας αδιάφορα, στήνουν καρτέρια στο λαό, με παγίδες και φοβέρες και διλήμματα που τον οδηγούν στην υποταγή.

Αλλά όταν το αφεντικό τούς καλεί για τις νέες ζωτικές αγορές, τους ζωτικούς φόνους δηλαδή, αυτοί έχουν χτυπήσει ήδη «παρών».

Συντεταγμένα και οργανωμένα στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ και τους απανταχού καπιταλιστικούς οργανισμούς, όντως καλά διαβασμένοι, φέρνουν ο καθένας με το ρόλο και το έργο του την βρώμικη δουλειά που τους αναλογεί και μετά ο επόμενος…

Να, το πελώριο δίχτυ της βαρβαρότητας που υφαίνεται χρόνια και είναι έτοιμο να κάνει τη μεγάλη καλάδα, ψαρεύοντας την ψήφο του λαού.

Σέρνονται στη σειρά τα κόμματα της αστικής τάξης, σαν λαμπαδιέρηδες και σαν γαΐτες, ακολουθούν δεμένα τα καΐκια, χέρι – χέρι, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το ΚΙΝΑΛ, το πρώην σωσίβιό τους η ΑΝΕΛ – Ένωση Κεντρώων και παραπίσω ακολουθεί το σκυλόψαρο, οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, αλλάζοντας τη δέστρα της γαΐτας κάθε φορά, αρκεί η ψαριά να είναι καλή.

Να! Κάπως έτσι στήνεται η παγίδα.

Έρχεται πάλι ο Μπίνης και μου το θυμίζει…

«Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή
μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ»

Σκίσε, λοιπόν, το δίχτυ.

Σκίσε κάθε απατεώνα που ντύθηκε σωτήρας και προστάτης, λες και χτες και σήμερα δεν συντάχτηκε με τις λεγεώνες των καπιταλιστών και ρούφηξαν όσο αίμα έχει αυτός ο τόπος και αυτός ο λαός.

Σκίσε τα δίχτυα και πέταξε τα δολώματα στις μάσκες που κρύβουν τη συνέχεια της βαρβαρότητας παντού, στην Ευρωβουλή, στους δήμους, στις Περιφέρειες.

Κοίτα τον Κόκκινο Φάρο που δείχνει το δρόμο.

Το δρόμο για το πέρασμα σε άλλες θάλασσες, σε άλλους καιρούς ανθρώπινους, εκεί που τα δίχτυα θα υπηρετούν τις ανάγκες για να είναι το τραπέζι στρωμένο και δεν θα ψαρεύουν τις ψυχές των ανθρώπων, για να τρώνε, να ζουν και να βασιλεύουν μια χούφτα κηφήνες και οι αυλικοί τους.