Τέλος εποχής για την Κούβα; Εάλω η χώρα; Τίποτε απ’ όλα αυτά!

Οι πρωτόγνωρες, γνήσια δημοκρατικές συμμετοχικές διαδικασίες -ουσιαστικές και σε βάθος, όχι κατ’ επίφαση, αποτελούν στρατηγική επιλογή, όλα αυτά τα χρόνια, από το 1959 μέχρι σήμερα –¡Año 60 de la revolución! για το νησί της επανάστασης.

Σε όλα, στα «μικρά» της καθημερινότητας και στα «μεγάλα» πχ. συνταγματική αναθεώρηση, ο λαός της Κούβας, ατομικά και συλλογικά, αποφασίζει μέσα από τις οργανώσεις του, στη γειτονιά CDR – Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανάστασης, στους τόπους δουλειάς και μόρφωσης,

των συνδικάτων (όπου στη μεγάλη τους πλειοψηφία –πάνω από 80% είναι ενταγμένοι και οι «ιδιώτες» αυτοαπασχολούμενοι), της νεολαίας …στα σχολεία, στους φοιτητές, στο γυναικείο κίνημα στους απόμαχους και στους βετεράνους.

Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου, γίνεται το δημοψήφισμα μέσα από μια μοναδική για τα παγκόσμια δεδομένα διαδικασία, όπου πήραν μέρος σχεδόν 9.000.000 λαού (θυμίζουμε πως ~11.000.000 είναι όλος ο πληθυσμός της Κούβας) και έγιναν περισσότερες από 133.000 συνελεύσεις:

«Στοιχειοθετώντας ~ 780.000 προτάσεις, που κεφαλαιοποιήθηκαν μετά από επεξεργασία σε 9.600 «propuestas tipo» («πρότυπες» προτάσεις), που ενσωματώνονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο Σύνταγμα, έτσι που το τελικό σχέδιο εμπεριέχει -σε σχέση με το αρχικό 760 αλλαγές».

Σε ό,τι μας αφορά σε αναλυτικό μας (με παραπομπή σε πολλές πηγές) πολιτικό σημείωμα, καταθέσαμε προβληματισμούς και ανησυχίες, έχοντας όμως ταυτόχρονα εμπιστοσύνη στο κριτήριο ενός ατσαλωμένου όλα αυτά τα χρόνια λαϊκού παράγοντα με επί κεφαλής το ΚΚ Κούβας,

στην παρακαταθήκη του Camilo Cienfuegos «Aqui no se rinde nadie (carajo)» – («Εδώ κανείς δεν παραδίνεται, κανείς δεν κάνει βήμα πίσω!»)

όταν το «¡Vas bien, Fidel!» («Πάμε καλά, Fidel!») επαναλήφθηκε από τις χιλιάδες του συγκεντρωμένου / επαναστατημένου / ένοπλου λαού και έγινε έτσι ένα από τα σλόγκαν της επανάστασης.

Και ξαφνικά, αστικά ΜΜΕ που από τα παραπάνω «δεν έχουν δει» ούτε «ακούσει» τίποτε τα έπιασε ο πόνος:

Αυτοί που τόσον καιρό δεν ασχολήθηκαν με τίποτα άλλο από τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» (όχι βέβαια για να αναδείξουν το πως οι κουβανοί χάρις στην οργάνωση πρόληψης και παρέμβασης δεν θρηνούν ανθρώπινες ζωές),

ή με την πρόσφατη αεροπορική τραγωδία και στον ίδιο χρόνο με κάποιο ασήμαντο τροχαίο… ακόμη πως:

«Η Κούβα δεν είναι τόσο φθηνή όσο νομίζουμε» (οδηγία στους τουρίστες) κά.

Α, ναι! Ανέδειξαν την «ιστορική «πρεμιέρα» του προέδρου της Κούβας στο Twitter» και οι περισπούδαστες (πολιτικές υποτίθεται) αναλύσεις τους ήταν του είδους:

«Ο Τραμπ φέρνει κοντά Κούβα και Ευρωπαϊκή Ένωση»,

όσο για την αναθεώρηση του συντάγματος κάποιοι επισήμαναν -προφανώς σαν χαρακτηριστικό, πως:

«Με την ευκαιρία αυτή, οι τοιχογραφίες προς τιμήν του πρώην προέδρου (αναφέρονται στον Φιδέλ), ανακαινίσθηκαν στους δρόμους της Αβάνας».

Τέλος εποχής για την Κούβα; Εάλω η χώρα; Τίποτε απ’ όλα αυτά — **Ο Καμίλο Σιενφουέγος (Camilo Cienfuegos) με τον Φιντέλ Κάστρο**

Σε πρόσφατο δημοσίευμα με τίτλο «Τέλος εποχής – Η Κούβα αναγνωρίζει το δικαίωμα στην ιδιωτική περιουσία» μιλάει για:

«Νέο Σύνταγμα που φέρνει επαναστατικές αλλαγές για τα δεδομένα της χώρας […] για τον απλό λόγο ότι στο δημοψήφισμα οι πολίτες της θα κληθούν να πουν το μεγάλο ΝΑΙ στο δικαίωμα στην ιδιωτική περιουσία, στο ρόλο των ξένων επενδύσεων στη χώρα αλλά σε αυτόν που μπορεί να παίξει το Internet»,

με τους «αναλυτές (να) επισημαίνουν» ότι:

«Είναι πλέον πολύ πιθανό να μην παρατηρηθούν εκ νέου τα… σταλινικά ποσοστά του δημοψηφίσματος του 1976»,

προβλέποντας πως:

«Ναι μεν το νέο Σύνταγμα θα εγκριθεί, ωστόσο το ποσοστό αποδοχής μπορεί να πέσει και κάτω από το 80% αφού η αντιπολίτευση μπορεί να επηρεάσει ακόμα και το 1/4 των ψήφων».

Αντίστοιχα το liberal, βλέπει «Ιστορική στροφή για την Κούβα» αναμασώντας σχεδόν καρμπόν τα παραπάνω, απλά δε μιλάει για «σταλινικά» ποσοστά, αλλά για:

«Εκτιμήσεις του Reuters που αναμένει να εκφράσουν μια άνευ προηγουμένου αντίθεση […] έως και το 25% του κουβανικού λαού ίσως εναντιωθεί στις υποδείξεις του κόμματος».

Τα υπόλοιπα γι αυτούς είναι ψιλά γράμματα.

Υπομονή παιδιά και προπάντων ψυχραιμία!

Οι Kουβανοί, δίπλα στο «¡Hasta la victoria siempre!», έχουν γραμμένο το «¡Patria o muerte – Socialismo o muerte, venceremos!» («Πατρίδα ή Θάνατος – Σοσιαλισμός ή Θάνατος, Θα νικήσουμε!») και εκείνη η -πριν 66 χρόνια «¡La Historia me absolverá!» («Η Ιστορία θα με δικαιώσει») διακήρυξη του Fidel στο δικαστήριο, ζωντανή ακόμη σήμερα

ενσωματώνει στο υπό ψήφιση σύνταγμα την ανατρεπτική διέξοδο στο καπιταλιστικό νεοαποικισμό, δηλαδή την επαναστατική προοπτική στην ιδιοκτησία της γης, την εκβιομηχάνιση, την υγεία, την εκπαίδευση, την ανεργία, τη στέγαση, με νόμο μιας επαναστατικής κυβέρνησης που βρίσκεται στην εξουσία.

[άρθρο]…

[75^o]: Καθένας που μπορεί να δουλέψει, έχει το δικαίωμα να αποκτήσει αξιοπρεπή εργασία, σε συνάρτηση με την επιλογή, τα προσόντα, τις ικανότητές του και τις απαιτήσεις της οικονομίας και της κοινωνίας.

[82^o]: Αναγνωρίζεται το δικαίωμα όλων ανεξαιρέτως σε αξιοπρεπή στέγαση.

[83^o]: Η δημόσια υγεία είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων. Το κράτος εγγυάται δωρεάν πρόσβαση και υπηρεσίες φροντίδας, προστασίας και ολικής αποκατάστασης / ανάρρωσης.

[84^o]: Η εκπαίδευση είναι δικαίωμα κάθε οικογένειας και όλου του λαού με ευθύνη του κράτους και της κοινωνίας.

Η «Granma.cu» όργανο της ΚΕ του ΚΚ Κούβας με άρθρο του Raúl Castro:

«Ο δρόμος δεν πρέπει ποτέ να παρεκκλίνει από την επαναστατική διατηρώντας άσβεστη την αγωνιστική φλόγα»,¹

αφού αναφέρεται αρχικά στην στρατιωτική / πολεμική απειλή και την οικονομική επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ενάντια στη Βενεζουέλα

«ενάντια στις κοινωνικές κατακτήσεις» (ενέργειες που) «αποσταθεροποιούν την περιοχή και θέτουν σε κίνδυνο την περιφερειακή ειρήνη και ασφάλεια»,

συνεχίζει:

«Εμείς που είχαμε το προνόμιο να αγωνιστούμε ενάντια στην τυραννία υπό τις εντολές του Φιντέλ από την Μονκάδα, στη Granma (σ.σ.: Εννοεί το ιστορικό πλοίο όπου κατάφεραν να χωρέσουν -αντί για 20-25, 82! επαναστάτες, που τους μετέφερε στις 25-11-1956 στην Κούβα) και στο επαναστατικό αντάρτικο,

αισθανόμαστε, για τους ηρωικούς ανθρώπους της Κούβας, βαθιά ικανοποίηση για ένα έργο, που εδραίωσε την Επανάσταση -ό,τι καλύτερο έχουμε κάνει ποτέ και είμαστε γεμάτοι χαρά και γαλήνια αυτοπεποίθηση,

βλέποντας με τα μάτια μας τη μεταλαμπάδευση στις νέες γενιές της αποστολής συνέχισης οικοδόμησης του σοσιαλισμού και, συνεπώς, διασφάλισης της ανεξαρτησίας και της εθνικής μας κυριαρχίας.

Κανένας από μας που είχαμε το προνόμιο να συμμετέχουμε σε αυτά, κάτω από τη διοίκηση του Φιντέλ, δε θα μπορούσε τότε να ονειρευτεί ότι θα ζήσει μια μέρα σαν τη σημερινή, σε μια ελεύθερη, ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα,

με μια σοσιαλιστική επανάσταση στην εξουσία και έναν λαό αποφασισμένο και έτοιμο να υπερασπιστεί το έργο που επιτέλεσε, καρπό θυσίας και αίματος ολόκληρων γενεών Κουβανών.

60 χρόνια μετά τη νίκη έχουμε τη δύναμη να αντιστεκόμαστε χωρίς φόβο, στη γλώσσα της βίας και των απειλών -εδώ τα καταφέραμε στην δύσκολη περίοδο που η επανάσταση δεν είχε ακόμη σταθεροποιηθεί και εδραιωθεί,

ενώ τώρα η ενότητα του λαού είναι μια απτή πραγματικότητα και αν χτες (τότε) ήμασταν λίγοι, σήμερα είμαστε ένας ολόκληρος λαός που υπερασπίζεται την Επανάστασή του.

Το μεγαλύτερο μάθημα που τα επαναστατικά και προοδευτικά κινήματα πρέπει να αντλήσουν είναι να μην αποκόπτονται ποτέ από τους λαούς τους, να είναι ανυποχώρητοι στον αγώνα για την υπεράσπιση των συμφερόντων των καταπιεσμένων, όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες .

Το Σύνταγμα της Δημοκρατίας μας είναι ο θεμελιώδης νόμος όπου βασίζεται το κράτος και, επομένως, το πιο σημαντικό νομικό και πολιτικό έγγραφο όπως και κάθε χώρας, που ορίζει τις βασικές αρχές της, τη δομή της εξουσίας και το πεδίο εφαρμογής, καθώς επίσης εγγυάται τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών.

Η Λαϊκή Εθνοσυνέλευση το ενέκρινε και πάμε σε δημοψήφισμα στις 24 Φεβρουαρίου.

[…] μια ευρεία λαϊκή διαβούλευση αναπτύχθηκε, στην οποία οι πολίτες εξέφρασαν ελεύθερα τις απόψεις τους σχετικά με το περιεχόμενο, οδηγώντας στην τροποποίηση του 60% των άρθρων,

σαφής απόδειξη του βαθύτατα δημοκρατικού χαρακτήρα της επανάστασης, όπου οι βασικές αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή του έθνους παίρνονται με τη συμβολή όλων των Κουβανών.

Θέλω μόνο να προσθέσω τη βεβαιότητα ότι για άλλη μια φορά αυτός ο περήφανος και γενναίος λαός μας, θα στηρίξει στην πλειοψηφία του μέσα από την κάλπη την Επανάσταση και το Σοσιαλισμό, γιορτάζοντας και τα 150χρονα του 1^ουΣυντάγματος της Κούβας, που εγκρίθηκε στο Γκουαϊμάρο από τους πιονιέρους του πολέμου για ανεξαρτησία.

Μετά από 60 χρόνια αγώνες, θυσίες, προσπάθειες και νίκες, αντικρίζουμε σήμερα μια χώρα ελεύθερη, ανεξάρτητη και αφέντη του πεπρωμένου της, προσβλέποντας στο χάραμα ενός μέλλοντος ευημερίας και προόδου της Πατρίδας».