Print Friendly, PDF & Email

Η Διακήρυξη για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ – Μέρος 2ο

Συνέχεια από το 1ο Μέρος

5. Η έναρξη του Β’ Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου και η συμμετοχή της Ελλάδας σ’ αυτόν με την έναρξη του ιταλοελληνικού πολέμου (28 Οκτώβρη 1940) βρήκε το ΚΚΕ βαριά χτυπημένο από τη μεταξική δικτατορία.

Τη «Βάρκιζα» δε την τελείωσες εσύ αγαπητέ φορέα σπρέη

Παρ’ όλ’ αυτά, έγινε προσπάθεια από την πρώτη στιγμή το Κόμμα να παρέμβει, να δώσει κατεύθυνση στην πάλη του λαού ενάντια στην ξένη εισβολή, με τα τρία γράμματα του Ν. Ζαχαριάδη.

Βεβαίως, αυτή η προσπάθεια δεν ήταν απαλλαγμένη από αντιφάσεις και προβλήματα που είχε η στρατηγική της ΚΔ εκείνη την περίοδο σε σχέση με τον χαρακτήρα του πολέμου και τη σύνδεση της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Στην περίοδο της Κατοχής, το ΚΚΕ κατάφερε να ανασυγκροτήσει τις Οργανώσεις του, να πρωταγωνιστήσει στον μαζικό πολιτικό και ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, με την ίδρυση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, της Εργατικής Αλληλεγγύης, της ΟΠΛΑ και των λαογέννητων θεσμών στην Ελεύθερη Ελλάδα κι έτσι να αναδειχτεί σε ηγετική πολιτική δύναμη και αιμοδότης του αγώνα.

Εδωσε την τιτάνια μάχη κατά της πείνας και της επιστράτευσης, σε αντίθεση με τα αστικά κόμματα και τους ηγέτες τους που έφυγαν στο εξωτερικό, ενώ ένα τμήμα τους παρέμεινε συνεργαζόμενο με τον κατακτητή.

Το ΚΚΕ, κάτω από την επίδραση της στρατηγικής γραμμής του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος (π.χ. 7ο Συνέδριο της ΚΔ) και της στρατηγικής που είχε επεξεργαστεί το 1934 (6η Ολομέλεια) και το 1935 (6ο Συνέδριο),

δεν μπόρεσε να συνδέσει στην πράξη τον ηρωικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, με αποτέλεσμα να μην ανταποκριθεί στις συνθήκες της επαναστατικής κατάστασης που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα κατά την Απελευθέρωση.

Το ΚΚΕ, πριν από την Απελευθέρωση, αποδέχτηκε συμβιβασμούς, με την υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο Βρετανικό Στρατηγείο Μ. Ανατολής και με τις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας.

Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ συμμετείχαν με υπουργούς στη συγκρότηση κυβέρνησης «εθνικής ενότητας», το διάστημα Σεπτέμβρη – Δεκέμβρη 1944. Ομως, η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη.

Το ΚΚΕ αρνήθηκε να δεχτεί τους όρους και τη βία που επέβαλε η κυβέρνηση της «εθνικής ενότητας» (του Λιβάνου). Επέλεξε να δώσει τον μεγαλειώδη αγώνα των 33 ημερών, τον Δεκέμβρη του ’44, κατά της αστικής τάξης και της Μεγάλης Βρετανίας, που επενέβη με πρόσκληση του Γ. Παπανδρέου και με στόχο να τσακίσουν το ΕΑΜικό κίνημα και το ΚΚΕ.

Αν και είχε υπογράψει τη Συμφωνία της Βάρκιζας (Φλεβάρης 1945), τελικά δεν υποτάχτηκε και οργάνωσε τον τρίχρονο ένοπλο λαϊκό αγώνα του ΔΣΕ (1946 – 1949).

Ο ένδοξος τρίχρονος αυτός αγώνας εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών του και αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα.

Ο ΔΣΕ αναμετρήθηκε με την εγχώρια αστική τάξη, με το σύνολο των πολιτικών της δυνάμεων («δεξιών» και «κεντρώων»), με το κράτος τους και με τις συμμαχικές τους δυνάμεις, τα καπιταλιστικά κράτη της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ.

Δίχως τη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική ενίσχυση των τελευταίων, η αστική τάξη στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να νικήσει.

Μπροστά στο δίλημμα «υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση», το λαϊκό κίνημα επέλεξε το δεύτερο δρόμο.

Ο ΔΣΕ είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν χωράνε στα ιδεολογήματα της λεγόμενης «εθνικής ομοψυχίας» και της κατάργησης των ταξικών διαχωριστικών γραμμών. Ο ΔΣΕ έσωσε την τιμή του λαού και του ΚΚΕ.

Η Διακήρυξη για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ - Μέρος 2ο

6. Στη 10ετία του ’50, μετά την ήττα και την υποχώρηση του ΔΣΕ, το ΚΚΕ βρέθηκε σε συνθήκες παρανομίας, αντιμέτωπο με τα εγκλήματα που οργάνωναν το αστικό κράτος και τα κόμματά του.

Δεκάδες χιλιάδες κομμουνιστές, αγωνιστές βρέθηκαν στην πολιτική προσφυγιά, στις εξορίες και τις φυλακές, αντιμετώπισαν αλύγιστοι τα εκτελεστικά αποσπάσματα.

Μπροστά στο ΚΚΕ υψωνόταν το καθήκον να συνδυάσει την παράνομη με τη νόμιμη δουλειά, ώστε να ανασυνταχτεί το εργατικό – λαϊκό κίνημα.

Οι επιλογές που επικρατούσαν στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, οι επιδράσεις τους στο Κόμμα, σε συνθήκες ήττας του κινήματος και παρανομίας, οδήγησαν σε μια πορεία παρεκκλίσεων.

Βασικοί σταθμοί ήταν: Οι Αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας του 1956 – που επί της ουσίας καταδίκαζε την επιλογή της ένοπλης πάλης 1946 – 1949 και οδηγούσε στο συμβιβασμό της πάλης του ΚΚΕ με την αστική τάξη – καθώς και οι Αποφάσεις της 8ης Ολομέλειας του 1958, με κορυφαίο θεμελιακό λάθος την Απόφαση για διάλυση των παράνομων Οργανώσεών του στην Ελλάδα και το πέρασμα των μελών του Κόμματος στην ΕΔΑ.

Η συμβολή της ΕΔΑ ως σοσιαλδημοκρατικής δύναμης -αρχικά ως συμμαχίας και στη συνέχεια ως ενιαίου κόμματος – στην ανάπτυξη εργατικών, αγροτικών, λαϊκών κινητοποιήσεων, μαθητικών και φοιτητικών – σπουδαστικών αγώνων, σε καμία περίπτωση δεν αντιστάθμιζε την απώλεια της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής αυτοτέλειας του ΚΚΕ.

Οι συγκεκριμένες Αποφάσεις δεν υπηρετούσαν την ανάγκη να διαμορφωθεί κοινωνικό μέτωπο συμμαχίας και πάλης, που να στρέφεται ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, την αστική τάξη, τα κόμματά της, τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της.

Μεταπολεμικά, σε συνθήκες βαριάς παρανομίας και παρά τις υπαρκτές ιδεολογικές – πολιτικές – οργανωτικές παρεκκλίσεις και αδυναμίες, το ΚΚΕ αντιτάχτηκε στην ένταξη της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική συμμαχία του ΝΑΤΟ και στην εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ.

Ανέδειξε τον επικίνδυνο ρόλο του και εναντιώθηκε αποφασιστικά στη συμμετοχή της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική εκστρατεία εναντίον της Κορέας.

Ακόμα, ανέδειξε έγκαιρα το χαρακτήρα της ΕΟΚ ως ιμπεριαλιστικής συμμαχίας και επέδρασε καθοριστικά στην τοποθέτηση της ΕΔΑ ενάντια στην ένταξη της Ελλάδας, που συμπυκνώθηκε με το χαρακτηρισμό της ΕΟΚ ως «λάκκου των λεόντων».

Η Διακήρυξη για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ - Μέρος 2ο

7. Το ΚΚΕ, από την πρώτη μέρα της επιβολής της 7ετούς στρατιωτικής δικτατορίας (1967 – 1974), αντιπάλεψε, έβαλε στόχο την ανατροπή της.

Ηταν το μοναδικό κόμμα που δεν ανέθετε την ανατροπή της χούντας στον ιμπεριαλιστικό παράγοντα, αποκλειστικά στις αστικές πολιτικές δυνάμεις, αλλά στον οργανωμένο από τα κάτω αντιδικτατορικό αγώνα ως λαϊκή εξέγερση, χωρίς ν’ αποκλείει και την αναγκαιότητα της ένοπλης αναμέτρησης.

Οι δυνάμεις του Κόμματος και αργότερα της ΚΝΕ πρωτοστάτησαν στην οργάνωση της αντιδικτατορικής πάλης, με κορυφαία τη συμβολή τους στις καταλήψεις της Νομικής και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973.

Παρά τη διάλυση των Κομματικών Οργανώσεών του και τη μακρόχρονη διάχυση των κομματικών μελών στην ΕΔΑ, το ΚΚΕ διέθετε ισχυρές ρίζες στην ελληνική κοινωνία, με παρακαταθήκη την αναγνώριση του μαρξισμού – λενινισμού ως κοσμοθεωρίας του, του προλεταριακού διεθνισμού, της αναγκαιότητας της πάλης για το σοσιαλισμό.

Γεγονός ιστορικής σημασίας στην πορεία του ΚΚΕ αποτέλεσε η 12η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1968), στην οποία κρίθηκε η ιστορική συνέχειά του, με την καταδίκη της οπορτουνιστικής ομάδας, που επιδίωκε να πάψει να υπάρχει ως εργατικό επαναστατικό Κόμμα Νέου Τύπου.

Στη συνέχεια, από τις πιο σημαντικές Αποφάσεις ήταν η δημιουργία Κομματικών Οργανώσεων στην Ελλάδα, ώστε να αποκατασταθεί η οργανωτική αυτοτέλεια του ΚΚΕ και η ίδρυση της ΚΝΕ το 1968.

Χάρη σ’ αυτές τις Αποφάσεις, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ μπόρεσαν να αποτελέσουν την ψυχή του αντιδικτατορικού αγώνα, που απαίτησε για μια ακόμη φορά την αυταπάρνηση, τον ηρωισμό και τη συνεπή αφοσίωση των μελών και στελεχών του.

Η Διακήρυξη για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ - Μέρος 1ο
Η Διακήρυξη για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ

Το 9ο Συνέδριο αποφάσισε ορισμένες θετικές αλλαγές και διορθώσεις εκτιμήσεων, που αφορούσαν την αναγνώριση του θεμελιακού λάθους της κατάργησης των Κομματικών Οργανώσεων.

Άφησε, όμως, άθικτη τη στρατηγική των «δύο σταδίων της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας», ενώ δεν μπόρεσε να εκτιμήσει σωστά την ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού και τη θέση της Ελλάδας στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα.

Η προσπάθεια του ΚΚΕ να μελετήσει τις εξελίξεις, να χαράξει και να υλοποιήσει αποτελεσματικά επαναστατική στρατηγική καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις εκάστοτε στρατηγικές αντιλήψεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς και στη συνέχεια του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, του οποίου υπήρξε αναπόσπαστο, συνεπές τμήμα.

Η ανάδειξη στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, για μεγάλο διάστημα, λαθεμένων κριτηρίων για τον προσδιορισμό του χαρακτήρα της επανάστασης, όπως το χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων μιας καπιταλιστικής χώρας (κι η ποσοτική υπεροχή των αγροτών) σε σχέση με το πιο υψηλό των ηγετικών δυνάμεων στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα

καθώς και ο αρνητικός διεθνής συσχετισμός δυνάμεων, οδήγησαν στη στρατηγική των σταδίων, της διεκδίκησης μιας ουτοπικής ενδιάμεσης εξουσίας, μεταξύ της αστικής και της εργατικής και της στήριξης στο σχηματισμό κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού.

Ωστόσο, το ΚΚΕ έμεινε όρθιο στην ταξική πάλη, αντιπάλεψε τον «ευρωκομμουνισμό» (αποκήρυξη της αναγκαιότητας της σοσιαλιστικής επανάστασης και του πρωτοπόρου ρόλου της εργατικής τάξης) και υπερασπίστηκε τη μαρξιστική – λενινιστική κοσμοθεωρία.

8. Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που στις 24 Ιούλη 1974 χαρακτήρισε ως συναινετική την εναλλαγή της χούντας με την κυβέρνηση της «εθνικής ενότητας», διακήρυξε ότι ο ελληνικός λαός «δε μάτωσε για να συντελεστεί μια μεταμφίεση του ζυγού του».

Είχε την άμεση ετοιμότητα να κατακτήσει την ντε φάκτο νομιμοποίησή του με την επιστροφή στην Ελλάδα του Α’ Γραμματέα της ΚΕ Χ. Φλωράκη και άλλων μελών της ΚΕ.

Η αποδοχή της νομιμοποίησης του ΚΚΕ από την πλευρά της κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» αποτέλεσε αναπόφευκτη εξέλιξη, ενώ εξέφραζε και την επιδίωξη των αστικών κομμάτων ότι θα μπορούσαν να το ενσωματώσουν στις ανάγκες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Με την επανεκκίνηση της νόμιμης δράσης του, το 1974, το ΚΚΕ έθεσε ως άμεσο στόχο τη συγκρότηση Κομματικών Οργανώσεων παντού, μαζί και της ΚΝΕ, ιδιαίτερα στους τόπους δουλειάς, στους χώρους μαθητείας – σπουδών της νεολαίας, την επαναθεμελίωση των δεσμών του με τα πιο πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης, των λαϊκών δυνάμεων, σε συνθήκες που το αστικό πολιτικό σύστημα στήριζε ανοιχτά την οπορτουνιστική ομάδα η οποία αποχώρησε από το Κόμμα το 1968 ως «ΚΚΕ εσωτερικού».

Το κόμμα που μπορεί να ανήκεις χωρίς να το γνωρίζεις καν

Όμως το ΚΚΕ δεν ήταν ιδεολογικά και πολιτικά κατάλληλα προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει την ορμητική πολιτική συγκρότηση του σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος ως ΠΑΣΟΚ, που λειτούργησε ως ο άλλος πόλος του δικομματικού αστικού πολιτικού συστήματος.

Το ΠΑΣΟΚ, που αναδείχτηκε σε κυβέρνηση το 1981, αποδείχτηκε πολύτιμο εργαλείο του συστήματος για την ενσωμάτωση, χειραγώγηση και αλλοίωση στην πορεία της όποιας ριζοσπαστικοποίησης είχε αναπτυχθεί στο εργατικό, λαϊκό, στο φοιτητικό – σπουδαστικό, μαθητικό, γυναικείο κίνημα.

Στη μαζικοποίηση και στον αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό αυτών των κινημάτων συνέβαλε η πρωτοπόρα δράση των μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, σε συνθήκες βέβαια ορισμένων ηττών του διεθνούς ιμπεριαλισμού, κυρίως των ΗΠΑ (π.χ. στο Βιετνάμ).

Επίσης, σε συνθήκες κεϊνσιανής διαχείρισης αποσπάστηκαν και ορισμένες κατακτήσεις, προχώρησαν ορισμένοι εκσυγχρονισμοί ωφέλιμοι και για τις εργατικές – λαϊκές δυνάμεις (π.χ. στο οικογενειακό και αστικό Δίκαιο προς όφελος των γυναικών, κατοχύρωση ορισμένων συνδικαλιστικών δικαιωμάτων κ.ά.).

Διαχείριση που υπηρετούσε τις συγκεκριμένες ανάγκες της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ανασυγκρότησης και μάλιστα σε συνθήκες ανόδου του κύρους του σοσιαλιστικού συστήματος, με σοβαρό στοιχείο επιρροής τη σοσιαλιστική κοινωνική πολιτική.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η γενικότερη προγραμματική αντίληψη του ΚΚΕ για τα στάδια και τις αντίστοιχες συμμαχίες οδήγησε τελικά στην επιλογή συγκρότησης του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, που «διολίσθησε» σταδιακά σε έναν τρόπο λειτουργίας ενιαίου κόμματος.

Η επιλογή της ίδρυσής του και η λαθεμένη συμμετοχή του στο σχηματισμό των αστικών κυβερνήσεων Τζαννετάκη (ΝΔ και Συνασπισμός) και Ζολώτα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός) εξέφραζαν την ενίσχυση του οπορτουνιστικού ρεύματος και ταυτόχρονα ενίσχυαν παραπέρα αυτό το ρεύμα στην καθοδήγηση και στις γραμμές του ΚΚΕ.

Το άλλοθι για τη διαχρονική απουσία από κάθε κινητοποίηση

Η κατάσταση αυτή έδωσε τη δυνατότητα να ισχυροποιηθεί η επίθεση της αστικής τάξης για τη διάλυση του ΚΚΕ, που είχε σχεδιαστεί από τις συμμαχικές δυνάμεις στο Συνασπισμό σε σύμπραξη με ηγετικά και άλλα στελέχη του Κόμματος.

Η νίκη της αντεπανάστασης στα τέλη της 10ετίας του ’80 βρήκε το ΚΚΕ με κλονισμένη την ιδεολογικοπολιτική ενότητά του, με επιπτώσεις και στην ΚΝΕ, με αποτέλεσμα το ξέσπασμα βαθιάς κρίσης, που απειλούσε την ίδια τη συνέχιση της αυτοτελούς δράσης και ύπαρξης του Κόμματος, σε συνθήκες κρίσης με εκφυλιστικά φαινόμενα του συνδικαλιστικού – εργατικού κινήματος.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες στο 13ο Συνέδριο (Φλεβάρης 1991) αντιστάθηκαν στις πιέσεις σοσιαλδημοκρατικών και αστικών δυνάμεων στο πλαίσιο του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου και διέψευσαν τις προσδοκίες της αστικής τάξης ότι το ΚΚΕ σταδιακά θα οδηγούνταν στην πλήρη διάχυσή του στο Συνασπισμό της Αριστεράς και στην τελική αυτοδιάλυσή του.

9. Στην περίοδο 1991 έως σήμερα, σε συνθήκες νίκης της αντεπανάστασης δημιουργήθηκαν πρόσθετες, νέες δυσκολίες και απαιτήσεις για το ΚΚΕ.

Στις νέες αυτές συνθήκες μετεξέλιξης της ΕΟΚ σε ΕΕ, ένταξης της Ελλάδας στη Ζώνη του Ευρώ, διεύρυνσης του διεθνούς εμπορίου, των άμεσων και έμμεσων ξένων επενδύσεων με την απελευθέρωση των αγορών, οξύνθηκαν ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός και οι αντιθέσεις μεταξύ διαφορετικών ιμπεριαλιστικών κέντρων, ενώ ξέσπασαν νέος κύκλος τοπικών ιμπεριαλιστικών πολέμων αλλά και πιο συγχρονισμένες καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις, με πιο χαρακτηριστική αυτή του 2007 – 2008.

Η Διακήρυξη για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ - Μέρος 2ο

Το ΚΚΕ εναντιώθηκε αγωνιστικά στη Συνθήκη του Μάαστριχτ για την Ευρωπαϊκή Ένωση (1992), στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία (1999), στην ιμπεριαλιστική εισβολή στο Αφγανιστάν (2001), στο Ιράκ (2003), στη Λιβύη (2011), στη Συρία (2011), αναδεικνύοντας τη συνενοχή της ελληνικής αστικής τάξης.

Διέβλεψε έγκαιρα τη συνύπαρξη αντιφατικών τάσεων στη συνοχή της διακρατικής ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ενωσης:

  • Αφενός λόγω του ανταγωνισμού σε διεθνές επίπεδο με τα μεγάλα μεγέθη των ΗΠΑ, της Κίνας, της Ινδίας, της Ρωσικής Ομοσπονδίας κ.λπ.,
  • αφετέρου λόγω της ανισομετρίας ανάμεσα στις οικονομίες των επιμέρους κρατών – μελών, αλλά και του μεταξύ τους ανταγωνισμού.

Το ΚΚΕ εύστοχα ανέδειξε ότι μεσο-μακροπρόθεσμα ούτε σύγκλιση οικονομιών των κρατών – μελών της ΕΕ και της Ευρωζώνης θα πραγματοποιούνταν, ούτε πολύ περισσότερο σύγκλιση των μισθών, των συντάξεων, του βιοτικού επιπέδου προς τα πάνω, προσεγγίζοντας τα αντίστοιχα των πιο ισχυρών οικονομιών.

Επίσης, τεκμηρίωσε ότι οποιασδήποτε μορφής ένωση καπιταλιστικών κρατών – οικονομική, στρατιωτική και πολιτική – μόνο αντιδραστικό περιεχόμενο θα είχε.

Το ΚΚΕ φωτίζει σήμερα ότι η ανισόμετρη ανάπτυξη των καπιταλιστικών οικονομιών και οι ανισότιμες σχέσεις μεταξύ των αστικών κρατών δεν μπορούν να καταργηθούν στο έδαφος του καπιταλισμού.

Αξιοποιεί και την ιστορική πείρα για να τεκμηριώσει ότι κάθε διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία είναι από τη φύση της αντιδραστική και ότι καμιά ιμπεριαλιστική συμμαχία δεν είναι μόνιμη και σταθερή.

Προβάλλει το στόχο της σύγκρουσης και της ρήξης με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ ως στοιχεία της πάλης για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, που αποτελεί προϋπόθεση για να λειτουργήσει η αποδέσμευση της χώρας από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία υπέρ του λαού.

Η Διακήρυξη για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ - Μέρος 2ο
Η Διακήρυξη για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ

Επίσης, παλεύει για να φύγουν οι βάσεις του θανάτου, να αποτραπεί κάθε προσπάθεια αλλαγής συνόρων, καταδικάζει κάθε έξοδο του ελληνικού ή ξένου στρατού από το έδαφος της χώρας του. Παλεύει με βάση τις αρχές του Προλεταριακού Διεθνισμού για τη διεθνιστική αλληλεγγύη και φιλία των λαών.

Το ΚΚΕ καλεί το λαό να μην έχει καμιά εμπιστοσύνη σε οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση, τόσο σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης όσο και σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Η πολιτική της αστικής κυβέρνησης σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής θα είναι συνέχεια της γενικότερης αστικής πολιτικής, η οποία συνεχώς ματώνει το λαό και σφαγιάζει τα λαϊκά δικαιώματα.

Σε κάθε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, το Κόμμα θα ηγηθεί της εργατικής – λαϊκής πάλης, ώστε αυτή να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας, να οδηγήσει στην ήττα τόσο της εγχώριας αστικής τάξης όσο και της ξένης ως εισβολέα.

Ολοκληρώνεται με το 3ο Μέρος

Η ΚΕ του ΚΚΕ
Δεκέμβρης 2017

* Σύνδεσμοι και εικόνες και βίντεο προστέθηκαν από τον Ροβεσπιέρο

(Visited 308 times, 1 visits today)