Τα ελληνικά ονόματα στη λίστα των Paradise Papers
Eνας ακόμα κρίκος σε μια αλυσίδα αποκαλύψεων
Στο ίδιο μήκος κύματος με τα προπέρσινα «Panama papers», τα «Paradise papers» είναι ένας όγκος εγγράφων μιας δικηγορικής εταιρείας με έδρα στις Βερμούδες (Appleby), που δημοσίευσε λίγες μέρες πριν η γερμανική εφημερίδα «Suddeutsche Zeitung», εμπλέκοντας τουλάχιστον 520.000 υπεράκτιες εταιρείες συνδεδεμένες με επιχειρηματίες και πολιτικούς από 200 και πλέον χώρες.
Τα έγγραφα αυτά «αποκαλύπτουν» ένα διεθνές πλέγμα επιχειρήσεων κι εταιρειών, διασημότητες και πολιτικοί από τις ΗΠΑ μέχρι τη Ρωσία, υπουργοί της κυβέρνησης Τραμπ, ακόμα κι η βασίλισσα της Αγγλίας, που διοχετεύουν κεφάλαια σε φορολογικούς παραδείσους σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Στα στοιχεία της Appleby που δημοσιεύονται από το ICIJ εντοπίζονται και ελληνικά ονόματα καθώς και εταιρείες ελληνικού ενδιαφέροντος.
Για μια ακόμα φορά, τα οικονομικά σκάνδαλα «πλούσιων και διάσημων», αυτήν τη φορά μέσα απ’ τα λεγόμενα «Paradise papers», έγιναν αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αξιοποίησε αυτές τις αποκαλύψεις αφενός για να κατηγορήσει τη ΝΔ για διαπλοκή, αφετέρου για να καταγγείλει την κοινωνική μάστιγα της φοροδιαφυγής, των φορολογικών παραδείσων, των «offshore» που:
«Αναδεικνύουν πολύ σημαντικές πτυχές του μηχανισμού αναπαραγωγής των κοινωνικών ανισοτήτων».
Παράλληλα, η τακτική των «αποκαλύψεων» δεν αφορά μόνο οικονομικές σχέσεις.
Πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο είχαν οι αποκαλύψεις των «Wikileaks» του Assange που δημοσίευσαν και δημοσιεύουν ένα μεγάλο αριθμό από απόρρητα αμερικανικά έγγραφα, αλλά κι οι αποκαλύψεις Snowden που έφεραν στο προσκήνιο το πραγματικό εύρος παρακολούθησης των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών.
Γιατί, όμως, γίνονται αυτές οι αποκαλύψεις;
Η «αποκάλυψη» της εκτεταμένης φοροδιαφυγής οδήγησε ήδη, σε ολόκληρο τον κόσμο, σε δηλώσεις καταδίκης της φοροδιαφυγής ως γενεσιουργού αιτίας των κοινωνικών ανισοτήτων, ενώ ήδη προκρίνονται μέτρα καταπολέμησής της.
Όμως, η κριτική περιορίζεται στους «παράνομους» ή «ανήθικους» πλούσιους, που μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους, με διάφορους τρόπους, σε φορολογικούς παραδείσους για να αποφύγουν τη φορολογία.
Η εύκολη αυτή κριτική είναι πέρα για πέρα υποκριτική!
Η εύκολη κριτική βγάζει βολικά έξω απ’ το κάδρο της αντιπαράθεσης τον καπιταλισμό ως σύστημα.
Οι καπιταλιστές διαχωρίζονται σε ηθικούς, που φορολογούνται και σε ανήθικους που φοροδιαφεύγουν.
Λέει ο Σύριζα για το θέμα:
«Οι συνέπειες της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής είναι εξαιρετικά οδυνηρές για τις κοινωνίες των χωρών – μελών της ΕΕ».
Με τον τρόπο αυτό, καλλιεργείται η αντίληψη πως η φτώχεια κι η ανισότητα δεν οφείλονται στην εκμεταλλευτική φύση του καπιταλισμού, αλλά στην ασυδοσία, στην ανηθικότητα, στην ελλειπή εφαρμογή κανόνων από ορισμένους επιχειρηματίες.
Η θέση αυτή κρύβει την πραγματικότητα, συσκοτίζει και συγκαλύπτει:
- Το πραγματικό πρόβλημα που είναι η κυριαρχία των μονοπωλιακών ομίλων στην κοινωνία και την παραγωγή.
- τη νόμιμη κλοπή του παραγόμενου πλούτου απ’ τους ομίλους, μέσα από τη μισθωτή σκλαβιά.
- το χαρακτήρα του αστικού κράτους και του κρατικού προϋπολογισμού, που δεν είναι «κοινός κουμπαράς» για τις ανάγκες όλων, αλλά μηχανισμός αναδιανομής προς όφελος του κεφαλαίου.
- τη νόμιμη φοροαποφυγή των μονοπωλιακών επιχειρήσεων σ’ ολόκληρο τον κόσμο που καταβάλλουν ελάχιστη φορολογία.
Είναι χαρακτηριστικό πως οι μονοπωλιακοί όμιλοι στην Ελλάδα καταβάλλουν λιγότερο από το 5% του συνόλου των κρατικών εσόδων,με τα υπόλοιπα να καταβάλλονται από μισθωτούς κι αυτοαπασχολούμενους.
Στην ΕΕ, οι επιχειρήσεις φορολογούνται με 2,7% του ΑΕΠ όταν τα φορολογικά έσοδα βρίσκονται στο 40% του ΑΕΠ.
Η μη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου πριμοδοτείται με μυριάδες διαφορετικούς τρόπους.
Οι εφοπλιστικοί όμιλοι απολαμβάνουν περισσότερες από 55(!) φοροαπαλλαγές οι βιομηχανικοί όμιλοι με τους αναπτυξιακούς νόμους, τα αφορολόγητα αποθεματικά, την επανεπένδυση και άλλους τρόπους τελικά καταβάλλουν ελάχιστους φόρους.
Έτσι, η φορολογική επιβάρυνση πέφτει μονίμως στους εργαζόμενους και στους αυτοαπασχολούμενους.
Το κεφάλαιο γενικά δεν στηρίζεται κυρίως στους φορολογικούς παραδείσους για να λειτουργεί.
Γι’ αυτό, άλλωστε, και οι φορολογικοί παράδεισοι, ακόμα κι αν δεχτούμε «αμάσητα» το σύνολο των εκτιμήσεων του Forbes, φιλοξενούν μόλις το 10% του παγκόσμιου ΑΕΠ, όταν το σύνολο των τραπεζών διεθνώς φιλοξενεί πάνω από 200% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Δηλαδή, οι φορολογικοί παράδεισοι φιλοξενούν μόλις το 5% του συνόλου των καταθέσεων
Η εύκολη κριτική συγκαλύπτει πως η διαφοροποίηση ανάμεσα στο λεγόμενο «παρασιτικό κεφάλαιο» και στο παραγωγικό βιομηχανικό κεφάλαιο είναι επίπλαστη, απ’ τη σκοπιά των εργαζομένων.
Οι καταθέσεις στους φορολογικούς παραδείσους, όπως κι οι καταθέσεις στις τράπεζες δεν παραμένουν σ’ αυτούς, αλλά χρησιμοποιούνται για να δανειοδοτήσουν επενδύσεις σε άλλους κλάδους της οικονομίας.
Έτσι, το κεφάλαιο από κοινού και στο σύνολό του εκμεταλλεύεται τον συλλογικό εργάτη. Απέναντι στην εργατική τάξη, το βιομηχανικό κεφάλαιο είναι εξίσου σάπιο και αποκρουστικό με το τραπεζικό.
Η κατάσταση φυσικά διαφοροποιείται στις σχέσεις μεταξύ μερίδων του κεφαλαίου.
Πιστωτικό και βιομηχανικό κεφάλαιο ή τα κεφάλαια διαφορετικών κρατών βρίσκονται συχνά σε μια συνεχή διαπάλη μεταξύ τους για το πώς θα μοιράσουν τη λεία που κλέβουν απ’ τους εργαζόμενους.
Έτσι, δεν προκαλεί εντύπωση πως η τελευταία διαρροή για τους οικονομικούς παραδείσους γίνεται απ’ τη Γερμανία και χτυπά δυσανάλογα τον τραπεζικό τομέα της Βρετανίας που έχει ιδιαίτερα στενές σχέσεις με ορισμένους φορολογικούς παραδείσους.
Η εύκολη κριτική συγκαλύπτει και το γεγονός πως στον καπιταλισμό κριτήριο κάθε επένδυσης είναι το ποσοστό κέρδους.
Κάθε κάτοχος κεφαλαίου αποφασίζει τι θα το κάνει με βάση την απόδοσή του.
Και μπορεί να αποφασίσει να το επενδύσει στην παραγωγή, να το καταθέσει σε μια τράπεζα, ή να το στείλει σε μια τράπεζα του εξωτερικού, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν σε κάθε χώρα, σε κάθε περίοδο.
Έτσι, οι «ανήθικοι» καπιταλιστές που στέλνουν τα κεφάλαιά τους σε φορολογικούς παραδείσους, δεν κινούνται με διαφορετικά κίνητρα, δεν έχουν διαφορετικά κριτήρια, απ’ αυτούς που τα τοποθετούν άμεσα στην παραγωγή.
Η μεγάλη τοποθέτηση κεφαλαίων από την Ελλάδα στο εξωτερικό δεν εναντιώνεται με το κίνητρο του κέρδους. Αντίθετα γίνεται εξαιτίας του.
Από τα ελληνικά ονόματα στη λίστα των Paradise Papers ξεχωρίζει μεγάλος αριθμός εφοπλιστών, που συνήθως χρησιμοποιούν τις offshore για τον ιδιόκτητο στόλο τους, για ακίνητα, για σκάφη αναψυχής αλλά και για να ελαχιστοποιήσουν τα φορολογικά τους έξοδα.
Επιχειρηματίες, μεγαλοβιομήχανοι και τραπεζίτες προχώρησαν μέσω υπεράκτιων εταιρειών και fund σε αγορές μετοχών.
Η εταιρία που δημοσιεύει τα στοιχεία αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Υπάρχουν νόμιμες χρήσεις για υπεράκτιες εταιρείες και trust.
Η δημοσίευση των δεδομένων δεν έχει σκοπό να υποδείξει ή να υπονοήσει ότι κάποια άτομα, εταιρείες ή άλλες οντότητες που περιλαμβάνονται στη βάση δεδομένων δεν έχουν συμμορφωθεί με τον νόμο ή ενήργησαν με άλλο τρόπο παράτυπα.
Πολλά φυσικά και νομικά πρόσωπα έχουν τα ίδια ή παρόμοια ονόματα. Προτείνουμε να επιβεβαιώσετε την ταυτότητα οποιουδήποτε ατόμου ή οντότητας που βρίσκεται στη βάση δεδομένων βάσει διευθύνσεων ή άλλων αναγνωρίσιμων πληροφοριών».
Δείγμα ότι Καπιταλισμός και φοροδιαφυγή μαζί με την διαφθορά πάνε πακέτο. Τα κέρδη των εταιριών προστατεύονται με κάθε τρόπο.
Πότε νόμιμα και ηθικά κι άλλοτε παράνομα κι ανήθικα, ενώ την ίδια στιγμή δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη φυτοζωούν με ένα και δύο δολάρια την ημέρα.
Πατήστε πάνω στα ονόματα που σας ενδιαφέρουν για να δείτε αναλυτικά τα στοιχεία και τις διασυνδέσεις που τους αφορούν.
