Απόπειρα απάντησης σε κατακρίνοντες και απογοητευμένους του χώρου

Πολλοί λοιδορούν το ΚΚΕ και τους ψηφοφόρους του, ανάμεσα στα άλλα και γιατί – κατ’ αυτούς – δεν αντιλαμβάνεται ότι λόγος της μη αύξησης των ποσοστών του κόμματος, οφείλεται σε «δογματική ιδεολογική εμμονή» και σε επικοινωνιακά στερεότυπα και «ξύλινη» γλώσσα.

Προσθέτουν μάλιστα και τη διαπίστωση-ερώτηση ότι:

«Αν μέσα σε συνθήκες κρίσης δεν αυξήθηκε το εκλογικό ποσοστό τότε, πότε θα αυξηθεί;»

Αρχικώς το εκλογικό ποσοστό μέσα σε συνθήκες πόλωσης και άκρατου δικομματισμού είναι πλήρως αξιοσέβαστο και κανείς δεν πρέπει να το υποτιμά.

Είναι όμως μόνο το εκλογικό ποσοστό το ζητούμενο;

Αυτοί που ασκούν – είτε καλόπιστα είτε εχθρικώς – αυτού του είδους την κριτική, δεν αντιλαμβάνονται ή δεν τους συμφέρει να αντιληφθούν ότι η ψήφος στο ΚΚΕ δεν είναι μία ευκαιριακή ψήφος ή μία ψήφος που «ρίχνεται εύκολα» στην κάλπη.

Η συνειδητή ψήφος των κομμουνιστών και των φίλων τους δεν είναι αποτέλεσμα συγκυριακών διεργασιών, εποχικών συμπαθειών και συμμαχιών ή άλλων επιπόλαιων προσεγγίσεων αλλά «απαιτεί» περισσότερα από τον ψηφοφόρο, σε αντιδιαστολή με αυτά που «ζητούν» αν ζητούν άλλα κόμματα που απευθύνονται μόνο κατά τις εκλογικές περιόδους στους υποστηρικτές τους.

Το ΚΚΕ «ζήτησε» και πέτυχε ο καθένας από τους 300.000 περίπου ψηφοφόρους του, αρχικώς να αποτινάξει στερεότυπα και προκαταλήψεις και ανεξάρτητα από την ιδεολογική του ταύτιση με το κόμμα να αποδεχτεί ότι η ευθύνη να το ψηφίσεις είναι βαριά.

Όχι μόνο λόγω της ιστορικής κληρονομιάς που κουβαλά στους ώμους του αλλά κυρίως για την ιδεολογική συνισταμένη.

Βλέπετε οι υποψήφιοι του ΚΚΕ δεν έχουν «πελατειακές» σχέσεις με τους ψηφοφόρους. Δεν υπόσχονται ρουσφέτια και χάρες.

Προσκλητήριο αγώνων κομίζουν και η αποδοχή δεν είναι μόνο ζήτημα ευγενείας ή ακόμα και χυδαίας εκλογικής συναλλαγής.

Απαιτεί δέσμευση και γνωριμία με τις ιδέες και την κοσμοθεωρία μας και κυρίως σκέψη για ανάλυση της πραγματικότητας και των τρόπων αντιμετώπισης των συνεπειών της ταξικής πάλης.

Το ΚΚΕ γνωρίζει ότι δεν είναι όλοι οι ψηφοφόροι του, κομμουνιστές και ιδεολογικά καταρτισμένοι μαρξιστές-λενινιστές.

• Ζητά όμως – όχι από καμιά δασκαλίστικη ή καθοδηγητική εμμονή – από τον καθένα από τους 300.000 ψηφοφόρους του μικρές επαναστάσεις. Το ίδιο ζητά κι από τους μελλοντικούς του συνοδοιπόρους.

• Ζητά ωρίμανση των διαλεκτικών διεργασιών που οδηγούν στη δική μας θεώρηση του κόσμου.

• Ζητά από τους ψηφοφόρους του την αποτίναξη των στερεοτύπων που χρόνια τώρα συσσωρεύονται και εμποδίζουν την με ανοιχτά μάτια ανάλυση της πραγματικότητας και των προτεινόμενων τρόπων αλλαγής της, προς όφελος των πολλών.

• Τους ζητά κυρίως, πείθοντας τους να συμμετέχουν, καλώντας τους σε νέους αγώνες. Τους καλεί να αγωνιστούν μαζί με τα στελέχη και τα μέλη του, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.

Γιατί εκεί βρίσκεται η ουσία. Εκεί εφαρμόζει η ιδέα με τον αγώνα. Εκεί χτίζονται συμμαχίες και ισχυροποιούνται τα επιχειρήματα, εκεί ανανεώνεται ο δρόμος και η στρατηγική.

Όχι στα σαλόνια, τους ομίλους των θεωρητικών συζητήσεων ή τα τηλεοπτικά πάνελ αλλά εκεί που πάλλεται η καρδιά του εργάτη, του μικρομεσαίου και του διανοούμενου.

Και στην πορεία αυτής της διαδικασίας φτάνοντας στο ζήτημα της επικοινωνίας ας αναρωτηθούμε:

Πόσους ορισμούς μπορεί να έχει η έννοια που περιγράφει την ανάγκη για τερματισμό της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο;

Μόνο μία!

Ε! αυτήν περιγράφει το ΚΚΕ προτείνοντας το δρόμο για την ανατροπή.

Αν χρησιμοποιήσεις άλλες λέξεις, τις πεις με άλλο τρόπο, τις αντιστρέψεις, τις στολίσεις με επίθετα ή τις ωραιοποιήσεις κάτι θα θέλεις να κρύψεις ή κάτι να αποφύγεις.

Και το ΚΚΕ δεν κρύβει και δεν αποφεύγει τίποτε.