Ψέματα σχετικά με την ιστορία της ΕΣΣΔ – Επίλογος
Διολοφθορά και τα σχέδια για πραξικόπημα
Συνέχεια από το 7ο Μέρος
Στο βιβλίο «In Search of Soviet Gold» ο Littlepage αναφέρει από που η τροτσκιστική «αντιπολίτευση» αντλούσε τα απαραίτητα χρήματα για την αντεπαναστατική δραστηριότητα.
Πολλά μέλη της μυστικής «αντιπολίτευσης» χρησιμοποιουσαν τις θέσεις τους για να εγκρίνουν την αγορά των μηχανών από ορισμένα εργοστάσια στο εξωτερικό.
Τα εγκεκριμένα προϊόντα ήταν πολύ χαμηλότερης ποιότητας από εκείνη που η σοβιετική κυβέρνηση πλήρωνε πραγματικά.
Οι ξένοι παραγωγοί έδιναν στην οργάνωση του Τρότσκι τα χρήματα από τη διαφορά που προέκυπτε από κάθε συναλλαγή κι έτσι οι συνωμότες συνέχιζαν να παραγγέλνουν από αυτούς τους κατασκευαστές.
Κάτι τέτοιο παρατηρήθηκε από τον Littlepage στο Βερολίνο την άνοιξη του 1931 κατά την αγορά βιομηχανικών ανελκυστήρων για τα ορυχεία.
Η σοβιετική αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Pyatakov, και τον Littlepage ως υπεύθυνο για την επαλήθευση της ποιότητας των ανελκυστήρων και της έγκρισης της αγοράς.
Ο Littlepage ανακάλυψε μια απάτη σχετικά με τη χαμηλή ποιότητα των ανελκυστήρων, που ήταν άχρηστοι για τους σοβιετικούς σκοπούς, αλλά όταν ενημέρωσε τον Pyatakov και τα άλλα μέλη της σοβιετικής αντιπροσωπείας, συνάντησε μια κρύα υποδοχή, σαν να ήθελαν να αγνοήσουν τις επισημάνσεις του Littlepage και επέμειναν στην έγκριση της αγοράς των ανελκυστήρων.
Ο Littlepage όμως δεν συμφώνησε.
Προς στιγμήν σκέφτηκε ότι αυτό που συνέβαινε ήταν δωροδοκία των μελών της σοβιετικής αντιπροσωπείας από τους κατασκευαστές ανελκυστήρων.
Αλλά όταν το 1937 στη δίκη του ο Pyatakov, ομολόγησε τις συνδέσεις του με την τροτσκιστική αντιπολίτευση, ο Littlepage οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι αυτό που είχε διαπιστώσει στο Βερολίνο ήταν κατι παραπάνω από μια δωροδοκία σε προσωπικό επίπεδο.
Τα χρήματα αυτά προορίζονταν να πληρώσουν τις δραστηριότητες της μυστικής αντιπολίτευσης στη Σοβιετική Ένωση, δραστηριότητες που περιέλαβαν τη δολιοφθορά, την τρομοκρατία, τη δωροδοκία και την προπαγάνδα.
Οι Zinoviev, Kamenev, Pyatakov, ο Radek, Tomsky, Bukharin και άλλοι που αγαπήθηκαν πολύ από το δυτικό Τύπο χρησιμοποίησαν τις θέσεις που τους εμπιστεύθηκε ο σοβιετικός λαός και το Κόμμα για να κλέψουν τα χρήματα από το κράτος,
προκειμένου να επιτραπεί στους εχθρούς του σοσιαλισμού να χρησιμοποιήσουν εκείνα τα χρήματα για σκοπούς δολιοφθοράς και στην πάλη τους ενάντια στη σοσιαλιστική κοινωνία στη Σοβιετική Ένωση.
Η διαφθορά, η δολιοφθορά και η δωροδοκία είναι σοβαρά εγκλήματα από μόνα τους, αλλά οι δραστηριότητες της αντιπολίτευσης πήγαιναν πολύ πιο μακριά.
Μια αντεπαναστατική συνωμοσία προετοιμαζόταν με στόχο να αναλάβει την εξουσία με τη βοήθεια ενός πραξικοπήματος στο οποίο ολόκληρη η σοβιετική ηγεσία θα εξουδετερωνόταν, αρχίζοντας από τη δολοφονία των σημαντικότερων μελών της κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Η στρατιωτική πλευρά του χτυπήματος θα πραγματοποιούταν από μια ομάδα στρατηγών διευθυνόμενη από τον Στρατηγό Tukhachevsky.
Σύμφωνα με τον Isaac Deutscher (φίλος και συνεργάτης του Τρότσκι), που έγραψε διάφορα βιβλία ενάντια στο Στάλιν και τη Σοβιετική Ένωση, το πραξικόπημα επρόκειτο να αρχίσει από μια στρατιωτική επίθεση στο Κρεμλίνο και με σημαντικά στρατεύματα στις μεγάλες πόλεις, όπως η Μόσχα και το Λένινγκραντ.
Η συνωμοσία, σύμφωνα με τον Deutscher, διευθύνθηκε από τον Tukhachevsky μαζί με τον Gamarnik, τον ηγέτη της πολιτικής αστυνομικής υπηρεσίας στρατού, το στρατηγό Yakir, διοικητή του Λένινγκραντ, το στρατηγό Uborevich, διοικητή της στρατιωτικής ακαδημίας της Μόσχας, και το στρατηγό Primakov, διοικητή ιππικού.
Ο Στρατηγός Tukhachevsky ήταν ανώτερος υπάλληλος στον τσαρικό στρατό που, μετά από την επανάσταση, προσχώρησε στον κόκκινο στρατό.
Το 1930 σχεδόν 10% των ανώτερων υπαλλήλων (κοντά 4,500) ήταν προηγούμενως τσαρικοί ανώτεροι υπάλληλοι.
Πολλοί από αυτους δεν εγκατέλειψαν ποτέ την αστική ιδεολογία τους και περίμεναν ακριβώς μια ευκαιρία να παλέψουν για αυτή.
Η ευκαιρία προέκυψε όταν προετοίμαζε η αντιπολίτευση το πραξικόπημα.
Οι Μπολσεβίκοι ήταν ισχυροί, αλλά οι πολιτικοί και στρατιωτικοί συνωμότες προσπάθησαν να συγκεντρώσουν ισχυρούς φίλους.
Σύμφωνα με την ομολογία του Μουχάριν στη δημόσια δίκη του το 1938, μια συμφωνία επιτεύχθηκε μεταξύ της τροτσκιστικής αντιπολίτευσης και της ναζιστικής Γερμανίας, στις οποίες μεγάλα εδάφη, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας, θα παραχωρούνταν στη ναζιστική Γερμανία μετά την επικράτηση του αντεπαναστατικού πραξικοπήματος στη Σοβιετική Ένωση.
Αυτό ήταν το τίμημα που απαιτήθηκε από τη ναζιστική Γερμανία για την υπόσχεση υποστήριξής της στους αντεπαναστατες.
Ο Μπουχάριν ήταν ενημερωμένος για αυτήν την συμφωνία από τον Ράντεκ, ο οποίος είχε λάβει σχετικές οδηγίες από τον Τρότσκι για το θέμα.
Όλοι αυτοί οι συνωμότες που ήταν σε υψηλές διοικητικές θέσεις, για να καθοδηγήσουν και να υπερασπιστούν τη σοσιαλιστική κοινωνία εργάζονταν στην πραγματικότητα για να καταστρέψουν το σοσιαλισμό.
Πρέπει να αναφερθεί ότι όλα αυτά συνέβαιναν τη δεκαετία του ’30, όταν αυξανόταν συνεχώς ο ναζιστικός κίνδυνος και τα ναζιστικά στρατεύματα ξεσήκωναν την Ευρώπη και προετοιμάζονταν να εισβάλουν στη Σοβιετική Ένωση.
Οι συνωμότες καταδικάστηκαν σε θάνατο ως προδότες μετά από δημόσια δίκη.
Αυτοί που βρέθηκαν ένοχοι για δολιοφθορά, τρομοκρατία, δωροδοκία, απόπειρες δολοφονίας και για το ότι θέλησαν να παραδώσουν μέρος της χώρας στους Ναζί δεν μπορούσαν να αναμένουν κατι διαφορετικό.
Το να τους αποκαλεί κανεις «αθώα θύματα» είναι εντελώς παράλογο.
Κι άλλα ψευδή στοιχεία
Είναι ενδιαφέρον να αναδειχθεί πώς η δυτική προπαγάνδα, μέσω του Ρόμπερτ Κόνκουεστ, ψεύδεται για τις εκκαθαρίσεις του κόκκινου στρατού.
Ο Κόνκουεστ στο βιβλίο του «The Great Terror» γράφει ότι το 1937 υπήρξαν 70.000 ανώτεροι υπάλληλοι και πολιτικοι κομισάριοι στον κόκκινο στρατό και ότι 50% από αυτους (15.000 ανώτεροι υπάλληλοι και 20.000 κομισάριοι) συνελήφθησαν από την πολιτική αστυνομία και είτε εκτελέσθηκαν είτε φυλακίστηκαν ισόβια στα στρατόπεδα εργασίας.
Σε αυτόν τον ισχυρισμό του Κόνκουεστ, όπως και σε ολόκληρο το βιβλίο του, δεν υπάρχει ούτε ένα ίχνος αλήθειας.
Ο ιστορικός Roger Reese, στην εργασία του «Ο κόκκινος στρατός και οι μεγάλες εκκαθαρίσεις», δίνει τα γεγονότα που παρουσιάζουν την πραγματική διάσταση των εκκαθαρίσεων του 1937-38 για το στρατό.
Ο αριθμός ανθρώπων στην ηγεσία του Κόκκινου Στρατού και της Πολεμικής Αεροπορίας, δηλαδή οι ανώτεροι υπάλληλοι και οι πολιτικοι κομισάριοι, ήταν 144.300 το 1937, αυξημένοι σε 282.300 μέχρι το 1939.
Κατά τη διάρκεια των εκκαθαρίσεων του 1937-38, 34.300 ανώτεροι υπάλληλοι και πολιτικοι κομισάριοι αποστατεύτηκαν για πολιτικούς λόγους.
Μέχρι τον Μάιο του 1940, εντούτοις, 11.596 αποκαταστάθηκαν και επέστρεψαν στις θέσεις τους.
Αυτό σήμανε ότι κατά τη διάρκεια των εκκαθαρίσεων του 1937-38, απομακρύνθηκαν 22.705 ανώτεροι υπάλληλοι και πολιτικοι κομισάριοι (13.000 ανώτεροι στατιωτικοί υπάλληλοι, 4.700 ανώτεροι υπάλληλοι της Πολεμικής Αεροπορίας και 5.000 πολιτικοί κομισάριοι),
οι οποίοι ανέρχονται στο 7,7% όλων των ανώτερων υπαλλήλων και κομισάριων και όχι στο 50% όπως ο ψευδώς αναφέρει ο Κόνκουεστ.
Από αυτούς μερικοί καταδικάστηκαν ως προδότες, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία, κάτι που αποδείχτηκε από το διαθέσιμο ιστορικό υλικό, απλά επέστρεψαν στην πολιτική ζωή.
Μια τελευταία ερώτηση.
Ήταν δίκαιες οι δίκες του 1937-38;
Ας εξετάσουμε πχ τη δίκη του Μπουχάριν, του υψηλότερου κομματικού αξιωματούχου που εργαζόταν για τη μυστική αντιπολίτευση.
Σύμφωνα με τον αμερικανικό πρεσβευτή στη Μόσχα εκείνη την εποχή, έναν γνωστό δικηγόρο, τον Joseph Davies, που παρευρέθηκε σε ολόκληρη τη δίκη, επιτράπηκε στο Μπουχάριν να μιλήσει ελεύθερα σε όλη τη διάρκεια της δίκης και να αναπτύξει τις θέσεις του χωρίς εμπόδια.
Ο Joseph Davies έγραψε στην Ουάσιγκτον ότι κατά τη διάρκεια της δίκης αποδείχθηκε ότι οι κατηγορούμενοι ήταν ένοχοι των εγκλημάτων των οποίων κατηγορούνταν και ότι η γενική άποψη μεταξύ των διπλωματών που παρευρίσκονταν στη δίκη ήταν ότι η ύπαρξη μιας πολύ σοβαρής συνωμοσίας ήταν αποδεδειγμένη.
Ας διδαχτούμε από την Ιστορία
Η συζήτηση για το σοβιετικό ποινικό σύστημα κατά τη διάρκεια της εποχής του Στάλιν, για το οποίο έχουν γραφτεί χιλιάδες άρθρα και βιβλία γεμάτα ψέματα και εκατοντάδες των ταινιών έχουν γυριστεί, δημιουργώντας πλαστές εντυπώσεις, οδηγούν σε σημαντικά συμπεράσματα.
Τα γεγονότα αποδεικνύουν για ακόμη μία φορά ότι οι ιστορίες που δημοσιεύονται για το σοσιαλισμό στον αστικό Τύπο είναι συνήθως ψεύτικες.
Οι αστοί, μέσω του Τύπου, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης που εξουσιάζουν, μπορούν να προκαλέσουν σύγχυση, να διαστρεβλώνουν την αλήθεια και να αναγκάζουν πάρα πολλούς ανθρώπους να θεωρούν τα ψέματα αλήθεια.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για ιστορικά ζητήματα. Οποιεσδήποτε νέες ιστορίες πρέπει να θεωρούνται ψεύτικες εκτός αν μπορεί να αποδειχθεί.
Αυτή η προσεκτική προσέγγιση δικαιολογείται.
Το γεγονός είναι ότι ακόμη και ξέροντας για τις ρωσικές ερευνητικές εκθέσεις, η αστική τάξη συνεχίζει να αναπαράγει τα ψέματα που διδάσκονται τα τελευταία 70 έτη, ακόμα κι αν τώρα έχουν αποκαλυφθεί.
Οι αστοί συνεχίζουν την ιστορική κληρονομιά τους:
Ένα ψέμα που επαναλαμβανεται διαρκώς καταλήγει να γίνεται αποδεκτό όπως αληθινό.
Αφότου δημοσιεύθηκαν οι ρωσικές ερευνητικές εκθέσεις στη Δύση, διάφορα βιβλία άρχισαν να εμφανίζονται σε διαφορετικές χώρες που στόχευαν απλώς να θέσουν υπό αμφισβήτηση τη ρωσική έρευνα και να αναπαράγουν τα παλιά ψέματα, παρουσιάζοντάς τα, ως νέες αλήθειες.
Αυτά είναι καλοπροσεγμένα βιβλία, καλοϊλουστραρισμένα, γεμάτα, όμως με ψέματα για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.
Τα ψέματα επαναλαμβάνονται προκειμένου να πολεμηθούν οι σημερινοί κομμουνιστές.
Επαναλαμβάνονται έτσι ώστε οι εργαζόμενοι να μη βρίσκουν καμία εναλλακτική λύση στην κεφαλαιοκρατία και το νεοφιλελευθερισμό.
Είναι μέρος του βρώμικου πολέμου ενάντια στους κομμουνιστές, που μόνο αυτοί προσφέρουν την εναλλακτική λύση για το μέλλον, τη σοσιαλιστική κοινωνία.
Τα παραπάνω θέτουν μια υποχρέωση σε καθέναν που έχει μια παγκόσμια σοσιαλιστική προοπτική.
Πρέπει να πάρουμε την ευθύνη για να μετατρέψουμε τις κομμουνιστικές εφημερίδες σε αυθεντικές εφημερίδες των εργατικών τάξεων ενάντια στα αστικά ψέματα!
Αυτό είναι χωρίς αμφιβολία μια σημαντική αποστολή στη σημερινή πάλη των τάξεων, η οποία στο εγγύς μέλλον θα προκύψει πάλι με ανανεωμένη δύναμη.
Του Mario Sousa,
Μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Σουηδίας
Πηγή: Mariossousa.se
