Print Friendly, PDF & Email

Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας – Μέρος 4ο

Υφαλοκρηπίδα, Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και Ζώνη Αλιείας

Συνέχεια από το 3ο Μέρος

Σύμφωνα με το άρθρο 76 παρ. 1 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, η υφαλοκρηπίδα του παράκτιου κράτους αποτελείται:

«Από το θαλάσσιο βυθό και το υπέδαφος του που εκτείνεται πέραν της χωρικής του θάλασσας καθ’ όλη την έκταση της φυσικής προέκτασης του χερσαίου εδάφους, μέχρι του εξωτερικού ορίου του υφαλοπλαισίου ή σε μια απόσταση 200 ναυτικών μιλιών από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της χωρικής θάλασσας, όπου το εξωτερικό όριο του υφαλοπλαισίου δεν εκτείνεται μέχρι αυτήν την απόσταση».

Τη δεκαετία του ’40, και στη βάση της θεαματικής ανάπτυξης της τεχνολογίας σχετικά με την άντληση πετρελαίου και μεταλλευμάτων από περιοχές με μεγαλύτερο βάθος, πέρα από την αιγιαλίτιδα ζώνη, οι ΗΠΑ, προκειμένου να κατοχυρωθούν τα δικαιώματά τους στο ζήτημα της εκμετάλλευσης του βυθού, εξέδωσαν, στις 28 Σεπτέμβρη 1945, Διακήρυξη με τίτλο:

«Πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών σχετικά με τους φυσικούς πόρους του υπεδάφους και του θαλάσσιου βυθού της υφαλοκρηπίδας».

Θεωρείται η ιστορική αφετηρία της νομικής ρύθμισης της υφαλοκρηπίδας, στη βάση της αντίληψης ότι θεμέλιο του δικαιώματος της εκμετάλλευσης αποτελεί η γεωλογική εγγύτητα του παράκτιου κράτους, η φυσική προέκταση του χερσαίου εδάφους δηλαδή στο βυθό.

Αντίληψη που επιβεβαιώθηκε από την 1η Συνδιάσκεψη των HE για το Δίκαιο της Θάλασσας, το 1958, οπότε και υπογράφτηκε η Σύμβαση της Γενεύης για την Υφαλοκρηπίδα που καθιέρωσε το νομικό ορισμό, την έννοια των κυριαρχικών δικαιωμάτων του παράκτιου κράτους, ως αποκλειστικών δικαιωμάτων έρευνας και εκμετάλλευσης, καθώς και τα συναφή δικαιώματα.

Οι διατυπώσεις της Σύμβασης της Γενεύης διατηρήθηκαν στη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982.

Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας - Μέρος 2ο
Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας – Μέρος 4ο

Σύμφωνα λοιπόν με τη Σύμβαση ΔΘ, τα κυριαρχικά δικαιώματα του παράκτιου κράτους στην υφαλοκρηπίδα:

α) Είναι αποκλειστικά, υπό την έννοια ότι το παράκτιο κράτος έχει το δικαίωμα να ρυθμίζει, να επιτρέπει και να πραγματοποιεί το ίδιο θαλάσσια επιστημονική έρευνα επί της υφαλοκρηπίδας, ενώ τα τρίτα κράτη μπορούν να αναλάβουν τέτοιες δραστηριότητες μόνο με τη συναίνεσή του (άρθρο 77 παρ.2) και

β) δεν εξαρτώνται από την πραγματική ή ιδεατή κατοχή ή απ’ οποιαδήποτε ρητή διακήρυξη (άρθρο 77 παρ.3).

Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν χωρίς να απαιτείται άσκησή τους ή ανακήρυξη της υφαλοκρηπίδας.

Τέλος, ως προς τα συναφή δικαιώματα:

α) Το παράκτιο κράτος έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να επιτρέπει και να ρυθμίζει τις γεωτρήσεις στην υφαλοκρηπίδα «για όλους τους σκοπούς» (δηλαδή όχι μόνο για έρευνα και εκμετάλλευση, αλλά, για παράδειγμα, και για τη διάνοιξη αγωγών),

β) έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να τοποθετεί και να ασκεί δικαιοδοσία σε εγκαταστάσεις για την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων (εξέδρες, δεξαμενές αποθήκευσης κλπ) και να καθιερώνει ζώνες ασφαλείας 500 μέτρων γύρω από τις εγκαταστάσεις αυτές, χωρίς να παρεμποδίζει βέβαια τη χρήση θαλάσσιων οδών απαραίτητων για τη διεθνή ναυσιπλοΐα,

γ) έχει το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται τους πόρους της υφαλοκρηπίδας μέσω υπόγειων σηράγγων. Σε περίπτωση που οι έρευνες τελικά διενεργούνται από τρίτο κράτος, το παράκτιο κράτος έχει δικαίωμα να συμμετάσχει σε αυτές και να λάβει γνώση των αποτελεσμάτων τους.

Σύμφωνα δε με τη Σύμβαση ΔΘ, η άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων δεν πρέπει να παραβιάζει ή να παρενοχλεί αδικαιολόγητα τη ναυσιπλοΐα ή άλλα δικαιώματα και ελευθερίες τρίτων κρατών.

Το άρθρο 79 της Σύμβασης ΔΘ προβλέπει ότι όλα τα κράτη έχουν δικαίωμα να τοποθετούν υποβρύχια καλώδια και αγωγούς χωρίς να παρεμποδίζονται από το παράκτιο κράτος.

Το παράκτιο κράτος όμως μπορεί να λαμβάνει πρόσφορα μέτρα ώστε η τοποθέτηση ή η συντήρησή τους να μην παρεμποδίζει τα δικαιώματά του στην έρευνα κι εκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας.

Και φυσικά, το παράκτιο κράτος έχει τη γενική υποχρέωση να αποτρέπει τη ρύπανση του θαλάσσιου περιβάλλοντος από τη δραστηριότητα που αναπτύσσει.

Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και Ζώνη Αλιείας

Ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης θαλάσσια περιοχή, το πλάτος της οποίας μπορεί να φτάσει τα 200 μίλια από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης.

Μέσα στην ΑΟΖ το παράκτιο κράτος ασκεί συγκεκριμένες αρμοδιότητες, κυρίως για οικονομικούς σκοπούς.[1]

Η ΑΟΖ εισήχθη ως νομική έννοια με τη Σύμβαση ΔΘ, ενώ προϋπήρχε ως καθεστώς η Ζώνη Αλιείας.

Συγκρίνοντας τις δύο έννοιες, με την τάση βέβαια να είναι η σταδιακή απορρόφηση της αλιευτικής ζώνης από την ΑΟΖ, επισημαίνουμε:

α) Στην αλιευτική ζώνη τα δικαιώματα του παράκτιου κράτους είναι «ειδικά» και αφορούν αποκλειστικά την αλιεία, οπότε ουσιαστικά παραμένει η ζώνη αλιείας τμήμα της ανοιχτής θάλασσας.

Αντίθετα, η ΑΟΖ έχει ευρύτερο περιεχόμενο και αποτελεί ξεχωριστή κατηγορία, sui generis,

β) Στην κλασική αλιευτική ζώνη το παράκτιο κράτος δεν έχει συμβατικές δεσμεύσεις για την αναγνώριση δικαιωμάτων αλιείας σε τρίτα κράτη και για τη διατήρηση των αλιευτικών αποθεμάτων, όπως συμβαίνει με την ΑΟΖ.

Το παράκτιο κράτος μέσα στην ΑΟΖ ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα για την έρευνα και την εκμετάλλευση των πόρων της ΑΟΖ, ζώντων ή μη, των υδάτων, του βυθού της θάλασσας, καθώς και για την εξερεύνηση και οικονομική εκμετάλλευση υδάτων, ρευμάτων και υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων για την παραγωγή ενέργειας.

Υποχρεούται δε, να φροντίζει για τη διατήρηση των ζώντων πόρων, να κάνει την καλύτερη δυνατή εκμετάλλευσή τους και να τους προστατεύει.

Έχει επίσης δικαιοδοσία για τη λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων για την προστασία και διατήρηση του θαλάσσιου περιβάλλοντος, τη θαλάσσια επιστημονική έρευνα και την εγκατάσταση τεχνητών νήσων ή άλλων κατασκευών.

Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας - Μέρος 4ο

Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας - Μέρος 4ο
Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας – Μέρος 4ο

Στο παράκτιο κράτος αναγνωρίζεται αποκλειστική δικαιοδοσία και σχετικά με την τελωνειακή, δημοσιονομική, υγειονομική, μεταναστευτική νομοθεσία και τη νομοθεσία σε θέματα ασφαλείας, αλλά και αρμοδιότητα καθορισμού ζωνών ασφαλείας γύρω από τις εγκαταστάσεις / τεχνητές νήσους (κατά κανόνα δεν μπορούν να υπερβαίνουν τα 500 μέτρα), όπως και στην υφαλοκρηπίδα.

Από τη Σύμβαση ΔΘ προβλέπονται και άλλα δικαιώματα για το παράκτιο κράτος, όπως η καθιέρωση συνορεύουσας ζώνης και το δικαίωμα της συνεχούς καταδίωξης.

Τέλος, έχει ευρύτατη ποινική δικαιοδοσία για την εφαρμογή της νομοθεσίας του σχετικά με την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων (δυνατότητα επιβίβασης στα αλλοδαπά πλοία, επιθεώρησης, σύλληψης και κίνησης της σχετικής δικαστικής διαδικασίας), με δεδομένους συγκεκριμένους περιορισμούς (π.χ. ότι τα μέτρα αυτά αφορούν υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του για τους ζώντες οργανισμούς στην ΑΟΖ και όχι για τους μη ζώντες φυσικούς πόρους).

Από την άλλη μεριά, και τα τρίτα κράτη μέσα στην ΑΟΖ απολαμβάνουν τις ελευθερίες της ναυσιπλοΐας και της υπερπτήσης, της τοποθέτησης υποβρύχιων καλωδίων και αγωγών και άλλες διεθνείς νόμιμες χρήσεις της θάλασσας, συναφείς με αυτές τις ελευθερίες.

Επίσης, εάν το παράκτιο κράτος δεν εκμεταλλεύεται τους ζώντες φυσικούς πόρους στην ΑΟΖ, τα τρίτα κράτη αποκτούν το δικαίωμα να τους εκμεταλλευτούν εκείνα, με συγκεκριμένες υποχρεώσεις, δικαιώματα και σχέσεις που δημιουργούνται.

Ειδικές ρυθμίσεις υπάρχουν και για τα «αναπτυσσόμενα» (όπως αναφέρονται στη Σύμβαση ΔΘ) περίκλειστα και γεωγραφικώς μειονεκτούντα κράτη, που τους δίνεται η δυνατότητα να συμμετέχουν έπειτα από συμφωνία με τα παράκτια και άλλα ενδιαφερόμενο κράτη.[2]

Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας – Μέρος 4ο
Ειδικά για την οριοθέτηση Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών στη Μεσόγειο

Πρέπει να επισημάνουμε ότι, δεδομένης της μορφολογίας της Μεσογείου, για κάθε χώρα απαιτείται συμφωνία οριοθέτησης με τα γειτονικά κράτη για την κήρυξη ΑΟΖ.

Και αυτό, διότι σε κανένα σημείο οι ακτές δύο αντικείμενων χωρών δεν απέχουν πάνω από 400 ναυτικά μιλιά (200 ν.μ για την ΑΟΖ της μιας χώρας και 200 ν.μ. για την ΑΟΖ της άλλης).

Υπολογίζεται έτσι ότι απαιτούνται περίπου 32 διμερείς συμφωνίες για την πλήρη οριοθέτηση της Μεσογείου, ενώ, εάν υιοθετούνταν ΑΟΖ στο μέγιστο δυνατό πλάτος, θα εξαφανιζόταν πλήρως η ανοιχτή θάλασσα.

Με βάση τα παραπάνω, και στη βάση των ευρύτερων ανταγωνισμών, μέχρι το 2000 η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών της περιοχής δεν είχε προχωρήσει στην ανακήρυξη ΑΟΖ.

Η κατάσταση άρχισε να αλλάζει και λόγω της πιθανολόγησης για μεγάλα κοιτάσματα υδρογονανθράκων και φυσικού αερίου στην ευρύτερη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου (για την εκμετάλλευση των οποίων αρκεί σε μεγάλο βαθμό και μόνη η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας).

Ως αποτέλεσμα, η Κύπρος κατέληξε σε συμφωνία για την κήρυξη ΑΟΖ με την Αίγυπτο το 2003, το 2010 με Ισραήλ και Λίβανο, δημιουργώντας ΑΟΖ συνολικής έκτασης άνω των 70.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, η οποία κατατμείται σε 13 θαλάσσια οικόπεδα.

ΑΟΖ έχουν κηρύξει και η Αίγυπτος, το Ισραήλ και ο Λίβανος.[3]

Η Τουρκία πριν την υπογραφή του «μνημονίου κατανόησης» με τη Λιβύη το Νοέμβρη του 2019, δυνάμει του οποίου έχει ξεκινήσει η νομική διαδικασία με στόχο την οριοθέτηση της τουρκικής ΑΟΖ στη Μεσόγειο, είχε καθιερώσει ΑΟΖ μόνο στη Μαύρη θάλασσα.

Η ανακήρυξη ΑΟΖ με βάση τη διμερή Συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης αγνοεί πλήρως την ελληνική υφαλοκρηπίδα νοτίως της γραμμής Κρήτης – Καρπάθου – Ρόδου – Καστελόριζου, αποκόπτοντας γεωγραφικά μια θαλάσσια περιοχή η οποία αποτελεί το δυτικό τμήμα μίας ενιαίας ζώνης που στα ανατολικά της τέμνεται με τις ΑΟΖ της Κύπρου και της Αιγύπτου.

Η Ελλάδα, από την άλλη, δεν έχει προχωρήσει σε ανακήρυξη ΑΟΖ, προβλέπει μόνο νομοθετικά το πώς αυτή θα προσδιοριστεί εφόσον κηρυχτεί (άρ. 156, παρ. 1, Ν. 4011/2011).[4]

Σε κάθε περίπτωση, η κατεύθυνση και από πλευράς ΕΕ είναι να προχωρήσουν οι ανακηρύξεις ΑΟΖ στη Μεσόγειο.

Είναι χαρακτηριστική η μελέτη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 2013, που σημείωνε ότι:

«Η θέσπιση θαλάσσιων ζωνών, συμπεριλαμβανομένων των ΑΟΖ, στη Μεσόγειο θα μπορούσε να ωφελήσει τη Γαλάζια Ανάπτυξη και τις γενικότερες πρωτοβουλίες βιωσιμότητας»,

ότι μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη στους τομείς:

«Γαλάζιας ενέργειας, υδατοκαλλιέργειες, θαλάσσιος, παράκτιος τουρισμός και κρουαζιέρες, θαλάσσιοι ορυκτοί πόροι και γαλάζια βιοτεχνολογία».

Όπως σημειωνόταν στη σχετική έκθεση:

«Αυτοί οι οικονομικοί κλάδοι μπορούν να εξασφαλίζουν συνολική ακαθάριστη προστιθέμενη αξία περίπου 500 δισ. ευρώ το χρόνο και να συμβάλουν στην οικονομική ανάκαμψη της Ευρώπης».

Οι παραπάνω εξελίξεις συνδέονται και με την Οδηγία 2014/89 της ΕΕ περί θεσπίσεως πλαισίου για το θαλάσσιο χωροταξικό σχεδίασμά.

Η Οδηγία εισάγει ως ορόσημο γι’ αυτόν το σκοπό την 31η Μάρτη 2021.

Μέχρι εκείνη την ημερομηνία όλα τα κράτη-μέλη έχουν υποχρέωση να εκδώσουν θαλάσσια χωροταξικά σχέδια στις θαλάσσιες ζώνες τους, μετά από διαβούλευση με τις τοπικές κοινωνίες και αφού συνομιλήσουν με τα γειτονικά κράτη:

«Με απώτερο σκοπό την αποτελεσματική περιβαλλοντική προστασία της θάλασσας».

Επομένως η Ελλάδα έχει πλέον υποχρέωση από το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, προκειμένου να σχεδιάσει την ολοκληρωμένη προστασία του περιβάλλοντος, της αλιείας, του πολιτιστικού και φυσικού πλούτου των θαλασσών με ορίζοντα τουλάχιστον δεκαετίας, να δηλώσει ποια είναι τα χωρικά της ύδατα, πού θα οριοθετηθούν η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ της, με λεπτομερείς χάρτες για όλες τις θαλάσσιες ζώνες.

Τουρκο-λιβυκό σύμφωνο

Τουρκο-Λιβθκό σύμφωνο για ΑΟΖ
Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας – Μέρος 4ο

Αν δεν προσδιοριστούν μέχρι τότε οι θαλάσσιες ζώνες της Ελλάδας, μπορεί να θεωρηθεί ως παραδοχή ότι το Αιγαίο είναι μια ειδική θάλασσα, όπου η Σύμβαση ΔΘ έχει μόνο μερική εφαρμογή όπως ισχυρίζεται η Τουρκία.

Συνεχίζεται με το 5ο Μέρος

Σημειώσεις:

[1]. Η 3η Συνδιάσκεψη και η Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας όρισε και ρύθμισε το θεσμό της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), στα άρθρα 55-75.

Ήδη, βέβαια, η διεθνής νομολογία είχε αναγνωρίσει ότι η ΑΟΖ αποτελεί θεσμό του διεθνούς εθιμικού δικαίου, αποτυπώνοντας και τη σφοδρή αντιπαράθεση που βρισκόταν σε εξέλιξη, με τις διεκδικήσεις των κρατών για ζώνες δικαιοδοσίας πέρα από την αιγιαλίτιδα ζώνη και μέσα στην ανοιχτή θάλασσα να έχουν ποικίλα αντικείμενα.

Το Μάρτη του 1983, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν ανακήρυξε μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη 200 ν.μ.

Το Δεκέμβρη του 1988 επέκτεινε τα χωρικά ύδατα των ΗΠΑ από 3 ν.μ. σε 12 ν.μ. για σκοπούς εθνικής ασφάλειας.

Η Αμερική, όταν ανακήρυξε και μετά οριοθέτησε την ΑΟΖ της, έδωσε πλήρη δικαιώματα ΑΟΖ στα νησιά της και οριοθέτησε την ΑΟΖ της με αυτή της Κούβας και των νησιών Μπαχάμες βάσει της μέσης γραμμής.

[2]. Στη βάση αυτή προβλέπονται και ειδικά δικαιώματα, σύμφωνα με το άρθρο 13 της Συμφωνίας των Πρεσπών για τη Β. Μακεδονία, που χαρακτηρίζεται ως περίκλειστο κράτος, [μεταξύ άλλων, δικαιώματα πρόσβασης στη θάλασσα, δικαιώματα σύνδεσης (transit) με γειτονικά παράκτια κράτη, προτεραιότητα σε τυχόν αλιευτικό πλεόνασμα εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) γειτονικών παράκτιων κρατών, συμμετοχή σε ερευνητικά προγράμματα τρίτων κρατών ή διεθνών οργανισμών στην ελληνική υφαλοκρηπίδα ή ΑΟΖ -αφ’ ης κηρυχτεί].

Σύμφωνα δε με τα όσα προκύπτουν από τη διαπραγμάτευση και την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, τα δικαιώματα αυτά αναγνωρίστηκαν στη Β. Μακεδονία χωρίς να έχουν ζητηθεί, χωρίς να έχουν τεθεί ως προαπαιτούμενα για την υπογραφή της.

[3]. Ισπανία και Γαλλία έχουν υιοθετήσει ΑΟΖ μόνο για τον Ατλαντικό και / ή τις υπερπόντιες κτήσεις τους, π.χ. η Γαλλία στον Ινδικό Ωκεανό με τα νησιά Ρεουνιόν και Τρόμελιν (2009), στον Ειρηνικό Ωκεανό με τα νησιά Κλίπερτον (2010) και Νέα Καληδονία (2011).

Η Ισπανία, παράλληλα, το 1997 προχώρησε στην ανακήρυξη Ζώνης Προστατευόμενης Αλιείας στη θαλάσσια περιοχή της Βορειοδυτικής Μεσογείου.

Η Ιταλία, αντίθετα, έχει προχωρήσει μόνο στη χάραξη υφαλοκρηπίδας με την Αλβανία (1992), την Ελλάδα (1977), την Ισπανία (1974), την Τυνησία (1971) και με Κροατία, Σλοβενία και Σερβία Μαυροβούνιο ως μέρη της Ενιαίας τότε Γιουγκοσλαβίας (1968).

Από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής, πέραν της Αιγύπτου, ΑΟΖ έχει κηρύξει και το Μαρόκο (στις ακτές του Ατλαντικού), το οποίο παράλληλα έχει προβεί και στη δημιουργία Ζώνης Προστατευόμενης Αλιείας (1975).

Η Τυνησία έχει προχωρήσει μόνο σε διμερείς συμφωνίες με την Ιταλία (1971) και τη Λιβύη (1977) για τον καθορισμό υφαλοκρηπίδας, ενώ η Λιβύη από το 2005 διαθέτει Ζώνη Προστατευόμενης Αλιείας, όπως και υφαλοκρηπίδα με τη Μάλτα (1982) και την Τυνησία (1977).

Ζώνη Προστατευόμενης Αλιείας, τέλος, έχει κηρύξει και η Κροατία -από την πλευρά των βαλκανικών χωρών.

[4]. «Το δικαίωμα αναζήτησης, έρευνας και εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων που υπάρχουν στις χερσαίες, στις υπολίμνιες και υποθαλάσσιες περιοχές στις οποίες η Ελληνική Δημοκρατία ασκεί αντιστοίχως κυριαρχία ή κυριαρχικά δικαιώματα […] ανήκει αποκλειστικά στο Δημόσιο και η άσκησή του αφορά πάντοτε τη δημόσια ωφέλεια. […]

Ως «υποθαλάσσιες περιοχές» νοούνται ο βυθός και το υπέδαφος των εσωτερικών υδάτων, της αιγιαλίτιδας ζώνης, της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (αφ’ ης κηρυχθεί) μέχρι την απόσταση των 200 ν.μ. από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης.

Ελλείψει συμφωνίας οριοθέτησης με γειτονικά κράτη των οποίων οι ακτές είναι παρακείμενες ή αντικείμενες με τις ελληνικές ακτές, το εξωτερικό όριο της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (αφ’ ης κηρυχθεί) είναι η μέση γραμμή, κάθε σημείο της οποίας απέχει ίση απόσταση από τα εγγύτερα σημεία των γραμμών βάσης (τόσο ηπειρωτικών όσο και νησιωτικών) από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης».

Μαρίνα Λαβράνου,
μέλος του Τμήματος Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ

Δημοσιεύτηκε στο τεύχος 4-5 του 2020 της ΚΟΜΕΠ

Πηγή: Alt.gr

(Visited 329 times, 1 visits today)